در آستانۀ جام‌جهانی فوتبال ۲۰۱۸، خانه طراحان انقلاب اسلامی با راه اندازی کمپین «با هم قهرمانیم» مجموعه پوسترهایی را با همین عنوان و با شعار «یک ملت، یک ضربان» طراحی و اجرا نموده و در سطح شهر به اکران در آورده است. هدف از راه اندازی این کمپین حمایت از تیم ملی فوتبال ایران و تأکید بر وحدت و انسجام ملی به عنوان یک عنصر پیشبرندۀ مهم است، که حاصل آن پیشرفت و پیروزی ایران و ایرانی در تمامی عرصه‌های ورزشی و غیر ورزشی می‌باشد. گفتنی است این روزها تعدادی از این آثار بر فراز بزرگ‌ترین دیوارنگارۀ کشور در میدان حضرت ولی‌عصر(عج) نیز به نمایش درآمده‌اند، تا بیش از پیش حال و هوای فوتبال را با چاشنی وحدت و همدلی همراه سازند.
محمدرضا دوست محمدی، محمد شکیبا، سینا رعیت‌دوست، محمود آراسته‌نسب و محمد تقی‌پور از جمله طراحان و عوامل ساخت پوسترهای «با هم قهرمانیم» می‌باشند.
نمایشگاه بین‌المللی میدکس، عرصه‌ایست برای عرضه‌ی محصولات و خدمات مرتبط با معماری و معماری داخلی. این نمایشگاه در ماه گذشته برای هفتمین بار در کشورمان برگزار شد که گردآیه‌ای است از برندهای مختلف که هر یک در تلاش برای عرضه‌ی هرچه بهتر محصولات خود هستند. این شرکت‌ها و برندها در زمینه‌هایی نظیر تولید محصولات پوششی معماری، دکوراسیون داخلی، محصولات چوبی، محصولات سازه‌ای نوین، تکنولوژی خانه‌های هوشمند، مبلمان و دکوراسیون داخلی فعالند.
سرگذشت ایوان در معماری ما قصۀ طول و درازی دارد، قصه‌ای که البته می‌توان بخشی از فرازهای آن را از زبان ایوان‌های مساجد شنید.
در سیر تحولات ایوانِ سردر و شبستان مساجد، می‌توان عناصر مشابهی را مشاهده کرد. عناصری مانند مناره‌ها، مقرنس‌ها، طاق‌نماها، پیچ‌ها، کاربندی‌ها و کتیبه‌ها که معمار آنها را با خلاقیت خود در بدنۀ ایوان به کار برده تا مکانی در شأن ورود به سجده‌گاه انسان خلق کند. چینش این اجزا به گونه‌ای است که با وجود تنوع در ایوان‌ها، اسلوب مشخصی در آنها تکرار شده است.
همنشینی این عناصر در کنار یکدیگر به صورتی است که تأکید بر خطوط عمودی بیشتر از خطوط افقی دیده می‌شود و بنابراین این خطوط به محوری فعال تبدیل می‌شوند. اما این محور بر جهت رو به بالا هم تأکید دارد بطوریکه گویا ایوان از زمین به سوی آسمان قد برافراشته است. مناره‌ها، تیزۀ رأس طاق، طاق نماها و حرکت پیچ به سمت رأس طاق، همه از جمله عواملی است که بر جهت رو به بالا تأکید می‌کند. اما در میان این عناصر برخی از آنها بر جهت پایین نیز تأکید می‌کنند. از جملۀ این عناصر می‌توان به آویزهای مقرنس و حرکت دوسویۀ پیچ تزئینی اشاره کرد. اینگونه ترکیب اجزا در ایوان گویا حاکی از این حقیقت است که اینجا محلی‌ست که هم تو را به آسمان فرامی خواند و هم برکات آسمان را برای تو بر زمین فرود می‌آورد.
هر کدام از محله‌های قدیمی نایین به نام‌های محلۀ پنجاهه، باب‌المسجد، نوآباد، چهل‌دختران، کلوان، سرای‌نو، کوی‌سنگ و محمدیه، حسینیه‌ای به همین نام دارند که به شکل سنتی خود در مرکز محلات بنا شده‌اند. این مکان‌ها که هستۀ اولیۀ آنها میدانی سرباز بوده است، در اصلی ترین محل عرضۀ اندام مردم در شهر قرار گرفته است. همچنین در جوار این حسینیه‌های میدان‌گاهی مکان سرپوشیدۀ گنبدخانه‌ای شکلی وجود دارد که درب ورود به آن از میدان گشوده می‌شود و به آن حسینیه سرپوشیده می‌گویند. کارکرد این حسینیه‌های سرپوشیده، هم برای فصل سرماست و هم در برگزاری مراسم سخنرانی و عزاداری به کار می‌روند. در ایام محرم آیین‌هایی چون تعزیه‌خوانی، نخل‌گردانی و حرکت دسته‌های عزاداری در این حسینیه‌ها به جریان می‌افتد و همان کارکردی که مرکز محله برای گردهم آوردن مردم و رقم زدن اتفاقات اساسی محله در دیگر ایام سال دارد، در این ایام برای عزاداری اباعبدلله به کار می‌آید.
در گذشته که خانه‌های قدیمی این محلات پر از سکنه بود، این کارکرد میدان، علاوه بر اینکه امکانات مناسبی از جمله دسترسی به راه‌های اصلی و ایجاد فضای کافی برای عزاداری را فراهم می‌کرد؛ با قرار دادن مکان عزاداری در مراکز محلات و جمع شدن مردم محله در آن، حضوری هماهنگ و تمام عیار از این مراسم را در شهر به نمایش می‌گذاشته است. امروز نیز عزاداری در این حسینیه‌ها برگزار می‌شود؛ اما برخی از خانه‌های قدیمی خالی از سکنه شده‌اند و مردم در بافت جدید شهر سکونت دارند. با این‌حال مراسم عزاداری به همان قوت خود پابرجاست و هر ساله در ایام محرم به بافت قدیمی شهر جانی تازه‌ای می‌بخشد.
در روند ساخت‌وسازهای اخیر شهر تهران، شاهد تخریب گسترده خانه‌های قدیمی و جایگزینی آنها با آپارتمان‌‌ها هستیم. در این میان، بسیاری از خانه‌های ارزشمند و قابل بازسازی مشاهده می‌شود که بدون توجه به کیفیت‌های فضایی و نوع زندگی جاری در آنها، تنها در جهت منافع اقتصادی تخریب می‌شوند.
بازسازی خانه کاوه، از آن دست پروژه هایی است که مسئله حفظ ارزش‌ها و توجه به کیفیت فضایی، در اولویت امر طراحی آن، قرار داشته است. دمیدن روح معماری ایرانی به کالبد بنایی که بناست زندگی در آن به سبک امروزی جریان داشته باشد، توانسته در طرح معماری این ساختمان، جلوه‌هایی داشته باشد، که به آن خلاصه وار اشاره می کنیم؛
1. دعوت کنندگی سردرب ورودی بنا و تاثیر برج های دوقلوی آجری، در ایجاد چنین حسی در مخاطب...
2. استفاده از مصالح آجر و خلق ترکیب بندی حجمی متنوع در بخش های مختلف بنا که ویژگی انعطاف پذیری و پویایی را در بنا تقویت می کند...
3. استفاده از فضای نیمه باز، به عنوان جزیی لاینفک از معماری ایرانی که در طراحی‌های امروزی کمتر دیده می شود.
4. طرح نمای اصلی، تنها بخشی از گفت و گوی ساختمان با کاربر است(برخلاف اکثر طرح ها، که خلاقانه ترین بخش آن، طراحی نمای ورودی است.)
5. اهمیت دادن به فضای حیاط و دمیدن روح زندگی به کالبد آن؛ به جای تنزل آن به صرف تامین فضای سبز حداقلی برای ساکنین...
6. ضمن مدرن بودن فضاهای داخلی و جریان زندگی حاکم، رنگ و بوی سنت و فرهنگ ایرانی، در بخش های مختلف ساختمان، حس می شود.
و در نهایت، این نکته کلی از طرح ساختمان کاوه، قابل برداشت است، که سنت و زندگی مدرن در تضاد با هم نبوده و می‌توان این دو را به شکل تعامل پذیری به هم نزدیک کرد. این که سنت زمانش به سر آمده و روح زندگی شهرنشینی با سنت در تعارض است، ادعایی پوچ و بیهوده است.
فوزیه فرودنیا، طراح لباس، متولد ١٣٦٧ در شهر کرمان، مدرک کارشناسی خود را در رشته ارتباط تصویری (گرافیک)، از دانشگاه هنر تهران دریافت کرده است. بلافاصله پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه، فعالیت مستقل خود را در زمینه ی طراحی لباس شروع کرده و تا به حال ١٢ مجموعه ی لباس ارائه داده است. او در گفت و گو با نشریه خط، درباره مجموعه‌ی لباسی که طراحی آن از معماری ایرانی، الهام گرفته شده، می‌گوید:
" تا به حال، چهار مجموعه طراحی لباس، با الهام از معماری اصیل ایرانی (اسلامی) ارائه داده‌ام. در این بین، تمام تلاشم را کرده‌ام که هنر پر نقش و نگار ایرانی را، با استفاده از برش‌های زیاد ولی ساده، به روان‌ترین شکل ممکن، بدون استفاده از چاپ نقوش بر روی پارچه و یا استفاده از پارچه‌های از پیش طراحی شده‌ی موجود در بازار، طراحی کنم. هدف من از طراحی این چهار مجموعه ارائه شده، ایجاد یک اثر کاملا اصیل ایرانی، در کالبدی کاملاً مدرن است؛ که در آن دو ویژگی سادگی مدرن و شلوغی سنت، باهم تلفیق شده‌اند.
در بعضی از کارها، این بیان عمیق تر می‌شود. مثلا مجموعه‌ای که با الهام از درب‌های ایرانی (سیر تغییر و تحول آنها از دیروز تا امروز و تأثیراتی که گذر زمان بر آنها داشته) طراحی شده؛ ایده‌ی اصلی آن، برگرفته از جمله‌ی معروف جیمی موریسون (شاعر و خواننده یک گروه موسیقی به نام the doors) است که می‌گوید :"چیزهایی هست که می‌دانیم و چیزهایی هست که نمی‌دانیم؛ و در این میان، درب‌ها قرار دارند."
به نظر من، شباهت بسیار زیادی میان درب و لباس وجود دارد. هر درب، با وجود اینکه بر آنچه در پس‌اش می‌گذرد، حریم ایجاد می‌کند و آنچه در درونش می‌گذرد را کاملا پنهان می‌کند؛ در عین حال با شکل ظاهری خود، هویت درونش را تا حدودی آشکار می‌کند. اینکه این جا خانه است یا مسجد، یا کاروانسرا یا ...، در نهایت از شکل ظاهری درب قابل تشخیص است. لباس نیز برای ما انسان ها، یک پوشش است و به نوعی رازدار، که ما را پنهان می‌کند. ضمن اینکه تا حدودی شخصیت درونی، روحیه و سلیقه‌ی ما را نیز بیان می‌کند؛ البته تا حدودی که لازم باشد.
در طراحی این لباس‌ها، از آستر لاجوردی رنگ (که برای من همیشه نمادی از هنر ایرانی است) استفاده شده است. رنگ لباس‌ها سفید،سیاه و آبی است. استفاده از این رنگ ها، به جهت نمایش پوشش رنگی است که امروزه بر روی درب های قدیمی می بینیم. درب های زیبایی که به مرور زمان پوسیده شده، نقوش و جزئیات حکاکی شده و تزئین شده را زیر خود پنهان کرده‌اند."
امروزه با پدید آمدن شکل‌های جدید و متنوعی از فضای شهری، مفهوم حسینیه نیز متفاوت شده است. در گذشته حسینیه‌ها از نظر ایفای نقش متفاوت بودند و رابطۀ مردم با مکان حسینیه در همۀ ایام سال به دلایل گوناگون حفظ می‌شد. اینگونه که برخی از حسینیه‌ها نقش میادین شهری، بازار محلی و ... را ایفا می‌کردند و برخی دیگر با قرار گرفتن در بافت محلات، بخشی از مسیر رفت و آمد روزانۀ مردم می‌شدند. بنابراین مکان حسینیه از سویی برای اجرای مراسم تعزیه مناسب بود و از سوی دیگر، زندگی اجتماعی مردم در آن جریان داشت.
