در آستانۀ جام‌جهانی فوتبال ۲۰۱۸، خانه طراحان انقلاب اسلامی با راه اندازی کمپین «با هم قهرمانیم» مجموعه پوسترهایی را با همین عنوان و با شعار «یک ملت، یک ضربان» طراحی و اجرا نموده و در سطح شهر به اکران در آورده است. هدف از راه اندازی این کمپین حمایت از تیم ملی فوتبال ایران و تأکید بر وحدت و انسجام ملی به عنوان یک عنصر پیشبرندۀ مهم است، که حاصل آن پیشرفت و پیروزی ایران و ایرانی در تمامی عرصه‌های ورزشی و غیر ورزشی می‌باشد. گفتنی است این روزها تعدادی از این آثار بر فراز بزرگ‌ترین دیوارنگارۀ کشور در میدان حضرت ولی‌عصر(عج) نیز به نمایش درآمده‌اند، تا بیش از پیش حال و هوای فوتبال را با چاشنی وحدت و همدلی همراه سازند.
محمدرضا دوست محمدی، محمد شکیبا، سینا رعیت‌دوست، محمود آراسته‌نسب و محمد تقی‌پور از جمله طراحان و عوامل ساخت پوسترهای «با هم قهرمانیم» می‌باشند.
تصویری که مشاهده می‌کنید مربوط به خانه‌ای است در تهران که متأسفانه موفق به یافتن نام و نشان بیشتری از معمار و محل ساخت آن نشده‌ایم اما آنچه سبب شده تا تصاویر این خانۀ بدون نام و نشان بر روی برخی از کانال‌ها و سایت‌ها قرار گیرد، استفاده از عناصر معماری ایرانی در نمای آن است که این عناصر ارتباط قابل توجهی با قابلیت‌های معماری ایرانی از نظر ارزش فضایی ایجاد کرده‌است.
کتابخانۀ عمومی انصار از مجموعه بناهای وقفی کانون انصار است که در سال 1360 در خیابان پیروزی تأسیس شد. بانی این کتابخانه، یعنی مرحوم محمد حسین جابر انصاری، در سال 1356 این ملک را با کاربری سینما خریداری کرده و در ابتدا، از آن به عنوان سالن اجتماعات برای جلسات سخنرانی برخی از فعالان سیاسی و شخصیت‌های برجستۀ انقلابی استفاده شده است. مرحوم جابر انصاری در زمان حیات خود یکی از کارآفرینان برتر کشور بود که برای اولین‌بار صنعت قفسه‌سازی را در ایران پایه‌گذاری کرد. اموال ایشان در طول حیاتشان و پس از آن صرف کمک به مستمندان و ساخت و سازهای عام المنفعه شده است.
امروزه پس از تخریب بنای قدیمی کتابخانه، بنای جدیدی به جای آن درحال ساخت است تا بتواند با توجه به نیازهای امروز محلۀ پیروزی نقش گذشتۀ خود را خیلی قدرتر ایفا کند. ساختمان جدید این کتابخانه شامل کاربری‌های تجاری و فرهنگی است. در طراحی معماری این مجموعه که شرکت ره‌شهر آن را به عهده داشته، بخش تجاری طوری درنظر گرفته شده است که کاملاً مستقل از مجموعۀ فرهنگی به فعالیت خود بپردازد و هدف از ساخت آن، ایجاد محلی برای کسب درآمد جهت هزینه‌های آیندۀ کتابخانه است. بخش فرهنگی مجموعه که در طراحی در اولویت قرار داشته، شامل کتابخانۀ قفسه باز، سالن اجتماعات، آمفی تئاتر، کلاس‌های آموزشی، تالار مطالعه و سرای پژوهش است.
حدود یک سال است که اجرای نمای ساختمان آغاز شده و شرکت ویرا مسئولیت طراحی و اجرای آن را بر عهده داشته‌است. در طرح این نما از معماری پارامتریک با ورقه‌های سمنت برد استفاده شده که آن را می‌توان تلفیقی از تکنولوژی روز و الگوهای فرمی معماری ایرانی معرفی کرد. با اینکه فرم نما یادآور الگوهای کهن معماری ایرانی است، اما امروزی بودن خود را نیز به رخ می‌کشد. به هم پیوستگی فرم‌ها در نما و حرکت رو به بالایی که القا می‌کنند می‌تواند حاوی نکاتی مفهومی در طرح این نما و نسبت آن با کاربری کتابخانه باشد. اگر چه هنوز ساخت این بنا به پایان نرسیده است، اما به نظر می رسد طرح این نما بتواند رضایت افرادی که با هدف رشد و تعالی قصد ورود به این کتابخانه را کرده‌اند، به‌دست آورد.
هفتمین هنر معاصر پرسبوک مانند دو دوره پیشین بر تمرکز و تاثیر علم بر هنر و نیاز زیست‌محیطی پایه‌ریزی شده‌است و هنرمندان خلاق نوگرا را دعوت به همکاری بر یک پروژه فضا‌محور می‌کند. مکان درنظر گرفته شده برای این پروژه کبوترخانه‌های اصفهان است. هدف این پروژه بازاندیشی اهمیت معماری و طراحی پایدار در مناطق خشک ایران و کمک به جلب توجه عموم مردم برای مرمت و احیای این بناها از طرف جامعه هنرمندان و معماران است. معماری داخلی کبوترخانه ها مانند سایر آثار معماری ایرانی هم از عملکرد وافر و هم از فرم زیبایی پیروی کرده است. متاسفانه این برخورد فکور با اقلیم خشک ایران به مرور زمان از خاطره جمعی ما پاک شده است و بدین سان نیاز به یادآوری و احیای چنین شگردهایی در هنر و طراحی امروز به شدت محسوس است.
هنرمندان حیطه هنرهای تجسمی، فیلم‌سازی، هنر صدا، هنر نور، هنر الیاف، سفال و سرامیک و معماری می توانند حداکثر سه اثر برای شرکت در سالانه ارائه و تصاویر آثار (حداقل یک مگا پیکسل) را به همراه فرم ثبت نام (به دو زبان فارسی و انگلیسی)، عکس پرسنلی، سال و محل تولد، میزان تحصیلات و فهرست نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی به ایمیل دبیرخانه پرسبوک به نشانی persbook@gmail.com ارسال نمایند.
مهلت ارسال آثار ۲۵ تیر تا ۲۵ شهریور می‌باشد. نتایج مسابقه در تاریخ ۲۰ مهرماه اعلام شده و نمایشگاه و هنر مشارکتی در تاریخ ۱۰ تا ۲۰ آذرماه برگزار می‌شود. بخش جنبی جشنواره کارگاه هنر محیطی در طبیعت می‌باشد. هنرمندان محترم می‌توانند جهت کسب اطلاعات بیشتر و دریافت فرم شرکت در مسابقه به سایت www.persbookart.com ، کانال تلگرام به آدرس @persbookart و کانال اینستاگرام به آدرس instagram.com/persbookart مراجعه نمایند.
درهای ورودی و معماری آن ها در گذشته، به عنوان دریچه ی ارتباطی درون و بیرون و عنصری تأثیرگذار برای القای هرچه بیشتر حس دعوت کنندگی افراد به داخل بنا، از اهمیت بسیاری برخوردار بودند. درهایی که برای استحکام بیشتر از چوب بلوط و گردو ساخته می شد و نوع ساخت و نقوش به کار رفته در آن ها، به گونه ای سخاوتمندانه و با آغوشی باز مهمان را به داخل بنا دعوت می کرد. خصوصیت متمایز کننده ی در های قدیمی، بهره گیری از کلون و کوبه است که افراد داخل بنا را از زن یا مرد بودن مهمان آگاه می کرد. نقوش و تزیینات منحصر به فرد و مطابق با سبک معماری هر دوره ی تاریخی بر روی درها به گونه ای است که می توان با توجه به آن ها، هویت تاریخی بسیاری از بناها را تشخیص داد و این بدان معناست که در معماری قدیم، تعبیه و طراحی تک تک اجزا، حساب شده و هدفمند صورت می گرفته است. نکته ی قابل توجه در مورد درهای قدیمی به کار بردن نقش و نگار و طرح هایی متناسب با کاربرد بنا بر روی درها است؛ بدین صورت که از نقوش طراحی شده و حتی فرم و سبک ساخت درب خانه های اشرافی و کاخ ها و سایر بناها، به عنوان وجه تمایز بیرونی عمارت و نمادی برای بیان کاربرد در ورودی استفاده می شده است.
البته شیوه ی ساخت و معماری درهای امروزی با گذشته تفاوت های زیادی دارد. می توان تقلید کورکورانه از غرب که منجر به رسوخ معماری التقاطی برای ساخت بناها شده است را به عنوان مهم ترین عامل ایجاد این شکاف یاد کرد؛ این امر موجب شده تا تمایل افراد برای به کار بردن عناصری پرزرق و برق و عاریه ای از معماری غرب و حتی نامتناسب با عناصر معماری ایرانی، به منظور نمایش شکوه و عظمت هرچه بیشتر بناها، خودنمایی کند که این مهم در معماری درب های امروزی هم به چشم می خورد. متأسفانه درهایی که روزگاری نمادی از ذوق و هنر ایرانی و روزنه ارتباطی بودند، جای خود را به درهایی آهنی و حتی چوبی اما سرد و بی روح داده اند.
اغلب تصور می‌شود کاربری‌هایی مانند کاربری‌های درمانی و پایانه‌های مسافربری، چون با مسائل فنی و تکنولوژی روز سروکار دارند، لذا بیشتر از سایر کاربری‌ها تبعیت از استاندارهای ثابت جهانی در طراحی آنها ضروری است. اما آیا در طراحی چنین مکان‌هایی باید تنها به استانداردها و نیازهای کارکردی بسنده کرد؟ امروزه با داغ شدن بحث‌های هویتی در معماری، گفتمان معماری مدرن و تبعیت از ایدۀ سبک بین‌المللی اهمیت پیشین خود را از دست داده است و از این رو معماران در طرح‌هایشان به دنبال نمایش نشانه‌هایی هویتی از جوامع هستند.
در طراحی پایانه‌های مسافری نیز، شیوه‌ای متأثر از معماری مدرن دهۀ شصت رایج بوده که به طراحی پایانۀ فرودگاه‌ها با فرمی تندیس‌گون و نمای تمام شیشه‌ای روی آورده‌است که از پیش قراولان این جریان می‌توان به پایانۀ فرودگاه تی. دابلیو. ای در فرودگاه نیویورک و پایانۀ فرودگاه بین‌المللی دالاس در نزدیکی واشنگتن اشاره کرد. همچنین از نمونه‌های متأخرتر این مجموعه، می‌توان فرودگاه بین‌المللی باراخاس در مادرید اسپانیا و همچنین فرودگاه بین‌المللی امام خمینی را نام برد.
در طراحی پایانۀ مسافربری شاهین‌شهر نیز تأثیرپذیری از چنین سبکی در معماری پایانه‌ها قابل تأمل است. با وجود اینکه شاهین‌شهر، شهری در نزدیکی شهر اصفهان است که از نظر سابقۀ تاریخی، جایگاهی کم‌نظیر در معماری و شهرسازی جهان دارد، اما این پایانه به مهارت سازندگانش در تبعیت از سبک‌های رایج بسنده کرده است و نشانه‌ای از تعلق‌خاطر به ارزش‌های تاریخ معماری ایران، در آن دیده نمی‌شود. با نگاه به این بنا و سایر بناهای مشابهی که ساخت آنها در کشور رایج است، می‌توان این سؤال را مطرح کرد که آیا بناهایی که در ایران ساخته می‌شوند، اساساً نیاز است که از بناهای سایر کشورها قابل شناسایی باشند؟ و لزوم تأکید بر استفادۀ منطقی و منصفانه از ارزش‌های معماری گذشته و روش‌های نوین و کارآمد بین‌المللی در طراحی و ساخت بناها چیست؟
این پروژه خانه‌ای مسکونی در مساحت 80 مترمربع دوبلکس، در طبقات سوم و چهارم یک آپارتمان است. طراحان این پروژه زوجی بودند که به قصد آغاز زندگی مشترک خودشان این بنا را بازسازی کردند. فضاهای خصوصی در طبقه پایین (سوم) و فضاهای عمومی و مهمان در طبقه فوقانی (چهارم) جای گرفته‌اند. اولین پاسخ به محدودیت فضا استفاده از فضاهای انعطاف‌پذیر و متغیر بود. از جمله‌ی آنها طراحی پیشخوان قابل جابجایی در آشپزخانه بوده که می‌تواند مساحت آشپزخانه و فضای متقابلش را تغییر دهد. از طرفی دیگر به دلیل کمبود فضا و نیاز به گشایش بیشتر تا حد ممکن قلمروها با تغییر در سطوح دربرگیرنده‌ی فضا تعریف شده‌اند و جز سرویس‌های بهداشتی سایر فضاها بدون استفاده از در جدا شده‌اند. پلکان دسترسی به طبقه‌ی فوقانی به شکلی طراحی شده تا کمترین سطح ممکن را اشغال کند. برخورداری مناسب فضاها از نور، استفاده از طاقچه‌های متعدد و فضای زیرپله باعث شده تا محدودیت‌های فضایی کمتر مشکل ایجاد کند. از سوی دیگر زمان محدود برای ساخت پروژه موجب شد تا فاز اجرا با برنامه‌ی زمانی فشرده و سخت‌گیرانه مواجه باشد. این ساختمان را می‌توان از نمونه‌های خوب طراحی در فضای محدود داخل کشور دانست.
