نشریه خط

یکی از کاربردهای ظروف در گذشته، ثبت وقایع، رویدادها، جملات مختلف و تصاویر اشخاص بوده است. هنرمندان ظروف را چون الواح سنگی و یا صفحات کاغذ به کار می گرفتند تا آنچه تصور می کردند و یا آنچه در اطرافشان اتفاق می افتاد را روی آن بنگارند.
دراین مجموعه سعی شده است،که از ترکیب بندی، نگاره ها، پیکره ها و خط نقاشی اثری هنری خلق شود
این مجموعه که در جشنواره تجسمی فجر ۹۴به نمایش در آمده است، شامل ۴ظرف سرامیکی است که تصاویر انسانی الهام گرفته از نگاره ها و قسمتی از متون داستان های کهن ایرانی مانند کلیله و دمنه با خط نسخ، متناسب با فرم ظرف روی آن نقش بسته است. فرم موج مانندی که بر پس زمینه ی ظروف قرار دارد و بافتی که بعدا روی ان اضافه شده است متناسب با محل قرار گیری  پیکره ها و نوشته ها، تصویری در حال حرکت از اثر به بیننده منتقل می کند.
این اثر با بازگشت به مفاهیم گذشته، قصد ارائه ای اثری نو را تا حدی محقق کرده است. مجموعه ای  که صرفا یک اثر هنری نیست و می تواند کاملا کاربردی باشد. این نوع نگاه به ظروف، فراتر از کاربر ساده ی انها می تواند باعث نوآوری های زیادی در صنعت سرامیک و   ظروف مصرفی شود  و تزیینات موجود روی این ظروف را متحول کند.

کمپانی غربی می‌خواهد پول دربیاورد، کی، کجا و چه‌گونه بودن‌ش زیاد مهم نیست اگرچه که گاهی اهداف فرهنگی‌ش را در لفاف اقتصاد برآورده می‌کند. برند دولچه و گابانا یا همان D&G معروف این‌بار اولین مجموعه‌ی اسلامی‌اش را رونمایی کرده است. بازار ۲۶۰ میلیارد دلاری فعلی و ۴۸۰ میلیارد دلاری سال‌های آینده‌ی پوشاک در کشورهای مسلمان، هر شرکت و طراح و صاحب صنعتی را وسوسه می‌کند تا به انحاء مختلف این سرمایه‌ی بالقوه را در دست بگیرد. دولچه گابانا سعی کرده تا ذائقه‌ی پوشش زن مسلمان و به طور خاص عرب را بفهمد و رنگ،‌جنس و نحوه‌ی عمل‌کرد لباس‌ها را متناسب با آن طراحی کند. رنگ‌های مات و سنگین مثل سفید و سیاه و بژ در وهله‌ی اول به لباس‌ها ظاهری آشنا داده و نمی‌گذارد که این مشتری‌های غالبا ثروت‌مند به راحتی آن را پس بزنند. اما طراحان این کمپانی پرحاشیه ظاهرا خیلی هم فضای زنان را در کشورهای عربی نشناخته‌اند. طراحی لباس‌های نیمه شفاف به شکل توری هم‌راه با پوشش کامل سر و بالاتنه ترکیب عجیبی را به وجود آورده که با فیگورهای خاص مدل‌‌ها عجیب‌تر نیز شده‌اند!

استفاده از موتیف‌ها و تزئینات شرقی، دو رنگ متضاد تیره و روشن و ساختار یک‌پارچه‌ی این عباهای زنانه، آن‌ها را به عرف این محصولات نزدیک کرده است. این دومین مجموعه‌ای است که دولچه گابانا ویژه‌ی یکی از فرهنگ‌های شرقی طراحی می‌کند، کیمونوهای ژاپنی و اکنون عباهای عربی. اگرچه این لباس‌های پرکار و گران‌قیمت مشتری خاص خودش را در کشورهای عربی دارد و بعید است که در کشورمان به طور عام مورد استقبال قرار گیرد، اما این جدیت طراحان مُد نشان از هجوم قریب‌الوقوع اقتصادی-فرهنگی شرکت‌های غربی به بازار پوشاک مسلمانان دارد، همان‌طور که پنج شرکت معروف دیگر نیز وعده‌ی رونمایی در رمضان آینده را داده‌اند.

با این توصیفات جریان مد و لباس اسلامی-ایرانی که در دهه‌ی گذشته مورد توجه مسئولین داخلی قرار گرفته، باید جدی‌تر شده و تکلیف خود را روشن کند. بعضی جشن‌واره‌های شعارزده‌ی داخلی و بعضی شوهایی که به کلی فلسفه‌ی حجب و حجاب را زیر سوال می‌برند دوای بازار پرآسیب ما نیستند. شاید جشن‌واره‌ی مد و لباس فجر در روزهای نزدیک ما را کمی به آینده‌ی این میدان فرهنگی-اقتصادی مهم امیدوار کند.

درگذشته بسیاری از اشیاء روزمره، حتی کوچک‌ترین عناصر زندگی، علاوه بر ارزش کارکردی، ارزش معنوی، زیبایی‌شناسی یا سمبلیک نیز داشند. قفل و کلید از آن جمله اشیایی بودند که علاوه بر اهمیت کارکردشان، میزان تزیینات و ظرافت قلم‌زنی روی آن‌ها، میزان اهمیت یا جایگاه صاحب خود را نشان می‌داد. شهرستان بروجرد باسابقه‌ای کهن در تولید برخی صنایع‌دستی و هنرهای سنتی متفاوت بخصوص هنرهای فلزی شامل مسگری، چلنگری، ورشو سازی، قفل‌سازی، چاقوسازی، طلاسازی و...شهرتی جهانی داشته است.
هنر قفل‌سازی که پیش از اسلام نیز در ایران رواج داشته است، از آن جمله هنرهایی است که در کنار ظرافت دست استادکار، نیاز به دانستن علوم و فنونی خاص و مهندسی گونه داشته که این هنریا فن را متمایز از دیگر هنرهای گذشته می‌کند. هنرمندان این رشته، علاوه بر مهارت در کاربا فلز و قلم‌زنی، فنون ساخت و چفت کردن داخل قفل و کلید را با استادی کامل انجام می‌دادند. قفل‌ها انواع و شکل‌های مختلفی دارند و جنس بیشتر آن‌ها از فولاد، برنج و برنز است.در کتاب (قفل‌های ایران)،نوشته پرویز تناولی، قفل‌ها به دو دسته تصویری و هندسی تقسیم شده اند. بعضی از قفل‌های موجود در موزه‌ی هنرهای تزیینی اصفهان و موزه بروجرد ابعاد بسیار کوچکی دارند و بعضی از قفل‌های بزرگ به‌سختی قابل‌جابه‌جایی هستند. ولی بیشتر آن‌ها از لحاظ کارکرد مشابه هستند. تنها تعدادی قفل وجود دارد که ساختار داخلی آن‌ها بسیار پیچیده است و کاربرد ویژه‌ای داشته‌اند مانند جعبه‌های جواهرات سلطنتی و یا جعبه‌ی مخصوص کیمیاگران. پژوهشگران همچنان در حال مطالعه روی بعضی از این قفل‌ها هستند.
به نظر می‌رسید با تغییر ساختار قفل‌ها و انقراض کاربرد قفل و کلیدهای قدیم این هنر به فراموشی سپرده شود ولی با ثبت آن در فهرست آثار معنوی کشور به نام بروجرد در سال ۱۳۹۱امید زنده ماندن و احیای آن همچنان وجود دارد. علاوه بر بروجرد در شهرهای دیگری مانند اصفهان، تبریز، اردبیل، چالشتر، سراب، زنجان، قزوین، تهران، سمنان، یزد، شیراز، فسا، جهرم، همدان، کرمانشاه، کرند، بجنورد، مشهد، نیشابور و کرمان نیز قفل‌سازانی وجود دارند که با نگاهی هنری و بیشتر برای صادرات همچنان این هنر-فن را زنده نگه‌داشته‌اند.

محرم که آغاز می‌شود، علامت‌های بزرگ کوچک هیئت‌ها در شهر خودنمایی می‌کند. جوان‌ها و پهلوانان به یاد علمدار دشت کربلا حضرت ابوالفضل العباس علم فلزی را به دوش می‌کشند و این‌چنین است که علامت از گذشته‌های دور یکی از نشانه‌های باارزش این واقعه بوده است.
تاریخچه علم‌گردانی در ایران و به‌ویژه در میان مردم بروجرد مشخص نیست. برخی اساس آن را مربوط به دوره آق قویونلوها و قره قویونلوها می‌دانند. آنچه مسلم است آیین علم‌گردانی به دوره‌های پیش از حکومت صفویه بازمی‌گردد؛ اما دولت صفویه علامت سازی را مرسوم کرد و هنرمندان این رشته آن را به اوج خود رساندند و چون اصفهان در آن دوران پایتخت ایران بود، هنرمندان در رشته‌های گوناگون روانه این شهر شدند و عملاً اصفهان را وارث هنر هزارساله ایران کردند. علامت سازی در دوره قاجار شکل تازه‌ای گرفت و علامت‌ها هرروز به همت هنرمندان ایرانی سنگین‌تر و نشانه‌های بیشتری به آن افزوده شد. امروزه بروجرد، تهران و اصفهان شهرهایی هستند که بازماندگان هنرمندان و صنعت‌کاران دیروز در آن به ساخت علامت‌ مشغول‌اند.