نشریه خط

پروژه‌ای کوچک و به ظاهر کم اهمیت در نقطه‌ای از شهر که با طراحی ظریف، کارآمد و نکته سنجی طراح، موفق به اخذ جایزه‌ی معمار90 گشته است. زمینی به مساحت هشتادوپنج مترمربع که اختصاص به ساخت سرویس بهداشتی عمومی در محدوده‌ی شرکت مدیریت تولید برق بعثت دارد. این پروژه برخلاف بیشتر سرویس‌های عمومی سطح شهر، از نور طبیعی خورشید بهره‌مند است. حجم بنا به عنوان گرافیک سه‌بعدی پرداخت شده است. متریال‌های استفاده شده در نما چالش برانگیز هستند؛ به علاوه ابعاد و اندازه‌ی خطوط و سطوح از محدودیت‌های حداقلی فراتر رفته و به شرایط آسایشی نزدیک‌تر شده است.

"بچه های ساختمان گلها" نام پویانمایی ای است که اخیرا از شبکه ی پویا برای گروه خردسالان پخش شد. داستان این مجموعه راجع به دختر بچه ای به نام حسنا است که در ساختمان گل ها زندگی می کند و هر روز برای حسنا و دوستانش اتفاقات جالب و آموزنده ای می افتد.
این اثر هم از نظر داستانی جذاب و آموزنده است و هم از لحاظ تکنیک ساخت، کیفیت بالایی دارد و در رقابت با انیمیشن های خارجی بسیار موفق عمل کرده است. در بخش شخصیت پردازی بسیار قوی عمل شده است و هر کدام از کودکان و والدین این مجموعه دارای ویژگی های اخلاقی متناسب با ظاهرشان هستند. رنگ آمیزی شاد و فضاسازی زیبا از دیگر جذابیت های این اثر است.
پویانمایی نود و یک قسمتی "بچه های ساختمان گلها" به کارگردانی حسین صفارزادگان و به تهیه کنندگی استودیو صبیان در مرکز اوج کودک و نوجوان تهیه شده است.

گرافیست های حرفه ای معتقدند مسلط بودن برخوشنویسی برای یک گرافیست حیاتی است. دانشی که با وجود نرم افزارهای گوناگون هم جایگزینی برایش وجود ندارد. سید مهدی حسینی از جمله گرافیست هایی است که به خوشنویسی مسلط است و شاید همین امر منجر شده که او علارغم تسلطش در حوزه های مختلف گرافیک بیشتر آثارش در زمینه ی تایپوگرافی باشد. طراحی جلد های حسینی هم تحت تاثیر تایپوگرافی است.

نوع استفاده ی این هنرمند از رنگ در آثارش، نشان از دانش او بر رنگ دارد. حسینی در کارهایش تناسب استفاده از رنگ های گرم و سرد را به خوبی برقرار کرده است.

در اکثر کارهای حسینی استفاده از خط را شاهدیم، وی بر پایه ی خطوط نسخ، کوفی بنایی و نستعلیق ترکیبات تازه و نویی خلق می کند که در عین سادگی چشم نوازند.

سید مهدی حسینی در سال ۱۳۵۴ در شهر مقدس قم به دنیا آمد و در ۲۲ سالگی عضو انجمن خوشنویسان ایران شد. او در سال ۱۳۸۰ به عضویت انجمن هنرهای تجسمی درآمد.

هنرمند باید در آثار تصویرسازی مربوط به کودکان و خردسالان، به روحیات و سلیقه ی این رده ی سنی دانش و آگاهی داشته باشد. هنرمند باید بتواند خود را در دنیای کودکانه تصور کرده و دست به خلق اثر برد. اما هنرمندانِ تصویرساز عمدتاً به دور از سادگی و شادی کودکانه برای مخاطبشان خلق اثر می کنند و در حین طراحی بیشتر تحت تأثیر سلیقه ی بزرگسالان قرار می گیرند؛ چراکه از کودکی خود فاصله گرفته و یا دانش کافی نسبت به روحیات کودکان ندارند. 
نیلوفر برومند، هنرمندی است که با روحیه ی شاد و کودکانه ی خود و با دانش نسبت به سلیقه ی کودکان، دست به آفرینش آثاری زده است که کاملاً با حال و هوای این رده ی سنی سازگار است. آثار وی به دور از هر گونه پیچیدگی، دارای رنگ های شاد، طرح های زیبا، هنرمندانه و در عین حال ساده می باشد. ویژگی های مذکور سبب شده علاوه بر قابل فهم و در عین حال جذاب جلوه کردن تصاویر، در نشریات، کتب مربوط به کودکان و خردسالان نیز جایگاه ویژه ای پیدا کند و این در نوع خود اتفاق مبارکی است.

ننه حسن در کلبه کوچکی، صمیمانه در کنار شوهر و فرزندانش در شهر قیدار زندگی می کرد. شغل خودش خانه داری و همسرش هم کشاورزی بود. روزی برای اینکه به فرزند دانشگاهی خودش که تحصیلکرده رشته گرافیک است، خودی نشان دهد قلم به دست گرفت و این قلم به دست گرفتن او باعث شد تا شهرتش از مرزهای ایران اسلامی به آن سوی مرزها برود و یک چهره ی ملی شود .              آثار ننه حسن علاوه بر دارا بودن همه وجوه از نظر ظرافت‌های اجرایی، از نمونه‌های درخشان هنرخودآموخته را پیش روی ما گذاشته است. ترکیب هنرمندانه عناصر در فضای اثر، تقسیمات فضایی بدیع، تاثیرگذاری که با مینیاتور‌ها قرابت ویژه‌ای پیدا می‌کنند و کارکردهای ویژه بصری مثل استفاده از خطوط کناره نما در نقاشی‌های این بانوی خودآموخته نشان از استعداد قابل توجه او در نقاشی دارد.      زندگی، طبیعت و انسان از شاخصه های مهم و مشترک اغلب آثار این هنرمند است و نحوه بازنمایی تصاویر، یاد آور نقش های کهن و آثار تمدن های باستانی است که گویی او این شیوه بازنمایی را بی واسطه از پیشینیان خود آموخته و میراث دار دانسته های آنان است. حسن رجبی، پسر ننه حسن که خود نقاش است، درباره تم نقاشی‌های این هنرمند اظهار کرد: داستان‌ها و خاطرات دوران مختلف زندگی، اسطوره‌های ملی و بومی و خواب‌هایی که مادرم می‌بیند بیشترین تاثیر را در نقاشی‌هایش دارد. مادرم از هفت سالگی قالی می‌بافت. نقش‌هایی که آنها در قالی‌هایشان می‌بافتند سینه به سینه منتقل شده است و گنجینه های ارزشمندی هستند که موشکافی جنبه های روایی و زیبایی شناختی آنها حجمی از ارتباط ها را در مقابل ما قرار می دهند و کمک شایانی در جهت دست یابی به فهمی عمیق از دیرینه ی پربار هنر این مرز و بوم در اختیار ما قرار می دهند.

دوره قاجار یکی از دوره های مهم و تأثیرگذار در تاریخ ایران محسوب می شود که به دلیل زیاد شدن مراودات فرهنگی/سیاسی با غرب، تحولات عظیم و شاید نه چندان خوشایندی در معماری ایران رخ داد. هنر کاشی کاری و تزیینات بنا هم به نوعی دستخوش الگوپذیری و تقلید از غرب شد. از کاشی به عنوان عنصری تزیینی (نقش‌های منعکس شده روی آن در این  دوره)، می توان به عنوان سندی برای اثبات این ادعا استفاده کرد. در کاشی کاری این دوره با الهام از کارت پستال ها و تمبرها و موضوعات نوظهوری همچون؛ مناظر طبیعی و پرندگان، انسان با لباس اروپایی، تاج، گل لندنی و ..._که همگی سوغات فرنگ بودند_شاهد طرح ها و تزییناتی متفاوت هستیم. این تأثیرپذیری با ورود رنگ های جدیدی همچون قرمز و ارغوانی در این هنر، به اوج خود رسید.

در همین راستا دو تن از هنرمندان کشور به نام های همایون عبدالرحیمی و فاطمه مجدنیا، حاصل ۵ سال فعالیت تحقیقاتی خود بر روی هنر کاشی کاری دوره قاجار را در قالب حدود ۲۰۰ قطعه عکس به نمایش گذاشتند. در این نمایشگاه که در خانه هنرمندان تهران و از ۱۸ تا ۲۴ آبان ماه سال جاری برگزار شد، عکس هایی از قطعات کاشی های به جامانده از بناهای این دوره به نمایش درآمدند که بیانگر نقوش، مضامین و سیر تحول هنر کاشی کاری در این دوره است. چیدمان عکس ها و نورپردازی محل برگزاری نمایشگاه از نقاط قوت و شاید وجه تمایز آن باشد. به گونه ای که  می توان نحوه قرارگیری و ابعاد عکس ها را تعمدی هنرمندانه برای تداعی هرچه بیشتر دیواری با کاشی کاری های رنگی و سنتی به شمار آورد.

"دخترک، ماهی، تنهایی"، نام اولین کتاب نازنین عباسی، هنرمند تصویرگر ایرانی است. تصاویر این کتاب  ویژگی هایی دارد که به عنوان اولین اثر یک هنرمند چشمگیر است.
علاوه بر ایده و داستان اثر که فضایی رویایی و شاعرانه دارد، استفاده ی حرفه ای از تکنیک اکرلیک و ایجاد حس رویا گونه و شاعرانه به وسیله ی رنگ آمیزی خاص باعث شده که این اثر موفق باشد. از آنجایی که رشته ی تحصیلی نازنین عباسی نقاشی بوده است، در استفاده از تکنیک اکرلیک تجربه های مفیدی داشته و آن ها را در خلق این آثار به کار برده است. داستان این اثر درباره ی دختری تنهاست که تنهایی را در خیالاتش با ماهی پر می کند و هنرمند با ایجاد فضاهای خلوت و رنگ های لایه لایه این تنهایی را به بیننده القاء می کند.
نویسنده ی این کتاب احمد رضا احمدی است و بر خلاف روند طبیعی تولید کتاب که ابتدا داستان نوشته و بعد تصاویر خلق می شوند، داستان بر اساس تصویر گفته شده است.