نشریه خط

سازمان زیباسازی تهران در نوروز امسال با انتشار فراخوان تخم مرغ های نوروزی فضای شهر را متفاوت کرد. در این فراخوان هنرمندان بسیاری در دو بخش حرفه ای و دانشجویی شرکت کردند و طرح های بسیار متنوع و زیبایی را ارائه دادند. 
تخم مرغ های رنگی که مزین به آثار هنری بودند در معابر سراسر شهر تهران قرار داشتند و چهره ی شهر را تحت تاثیر قرار دادند. قدم زدن در خیابان ها و دیدن تخم مرغ هایی در ابعاد بزرگ هر عابری را به خود جلب می کند و می تواند عاملی باشد تا افراد جامعه با هنر های تصویری آشنا شوند و حتی کسانی که هیچ سررشته ای از نقاشی و تصویرسازی ندارند وادار به دیدن آثار شوند.
این گونه اقدامات خلاقانه که از طرف سازمان ها در زمینه های هنری انجام می شود باعث ایجاد انگیزه و خلاقیت در هنرمندان می شود و نیز هنرمندان گمنام موقعیتی برای نمایش آثارشان پیدا می کنند.

در هر رویداد فرهنگی، تاریخی، اجتماعی و... متنوع ترین نگاه ها و بازتاب آن رویداد را در آثار هنرمندان آن دوره می توان مشاهده کرد.
یک نمونه ی ساده از این نمود، سال نو است. هر سال به نام حیوانی در می آید و از آنجا که سال نود و شش، سال خروس بود هنرمندان بسیاری دست به نقاشی و یا تصویرسازی از خروس زدند. تنوع نگاه در آثار آنها به وضوح به چشم می خورد؛ تنوع در طراحی، استفاده از مواد و ابزار و سبک های مختلف. این تنوع در آثار نشان دهنده ی تنوع در نگاه افراد جامعه است چرا که هنرمندان نماینده ی کل افراد جامعه هستند و این مساله از شگفتی های خلقت است و به ارزش هنر نیز می افزاید.
در ادامه آثاری با موضوع خروس را که توسط هنرمندانی مانند مرجان وفاییان، علیرضا اسدی، مرتضی ناییجی، یگانه قاسمی و...خلق شده اند را می بینیم.

در تصویرسازی برای کودکان زیاد پیش می آید که تصویرگر با توجه به داستان باید نقش های انسانی به حیوانات بدهد. نمونه های موفق این کار را در پویانمایی(انیمیشن) های تلویزیونی دیده ایم مانند "پسر شجاع"، "تام و جری"، "عصر یخبندان" و...
یکی از ویژگی های مهم آثار مهدیه صفایی نیا آن است که حیوانات به خوبی در آن ها نقش های انسانی به خود گرفته اند. مثلا روباهی که سوار دوچرخه است، گورخری که کتاب می خواند، حیواناتی که با هم بازی می کنند و... .
این کار در تصویرسازی آن قدر ها هم آسان نیست و هنرمند باید علاوه بر آشنایی کامل با دنیای کودکان، در طراحی و اجرای تکنیک نیز تجربه و مهارت کافی داشته باشد. حیوانات مهدیه صفایی نیا، هم دوست داشتی و مهربان به نظر می رسند و هم نقش های انسانی را به خوبی ایفا می کنند. به طوری که کودک هرگز به صفات واقعی موجودات و درنده خو بودن بعضی از آن ها در دنیای واقعی فکر نمی کند.
مهدیه صفایی نیا هنرمند فعال در تصویرسازی کودکان است. او دارای مدرک کارشناسی ارشد تصویرسازی از دانشگاه هنر تهران است و تا کنون بیش از سی و پنج جلد کتاب کودک را تصویرسازی کرده است و با نشریاتی مانند قلک، سروش کودکان و... همکاری داشته است.

"دخترک، ماهی، تنهایی"، نام اولین کتاب نازنین عباسی، هنرمند تصویرگر ایرانی است. تصاویر این کتاب  ویژگی هایی دارد که به عنوان اولین اثر یک هنرمند چشمگیر است.
علاوه بر ایده و داستان اثر که فضایی رویایی و شاعرانه دارد، استفاده ی حرفه ای از تکنیک اکرلیک و ایجاد حس رویا گونه و شاعرانه به وسیله ی رنگ آمیزی خاص باعث شده که این اثر موفق باشد. از آنجایی که رشته ی تحصیلی نازنین عباسی نقاشی بوده است، در استفاده از تکنیک اکرلیک تجربه های مفیدی داشته و آن ها را در خلق این آثار به کار برده است. داستان این اثر درباره ی دختری تنهاست که تنهایی را در خیالاتش با ماهی پر می کند و هنرمند با ایجاد فضاهای خلوت و رنگ های لایه لایه این تنهایی را به بیننده القاء می کند.
نویسنده ی این کتاب احمد رضا احمدی است و بر خلاف روند طبیعی تولید کتاب که ابتدا داستان نوشته و بعد تصاویر خلق می شوند، داستان بر اساس تصویر گفته شده است.

طراحان حرفه‌ای پوستر همیشه در پی آن هستند که تکنیک‌های جدیدی را برای خلق آثار خود به کار گیرند و کلیشه‌های موجود در این هنر را بشکنند.
روشی که سامان خسروی برای طراحی پوستر به کار گرفته زبان تصویری متفاوتی دارد، زبانی که در آن کلمات و مفاهیم، تک تک به وسیله‌ی عناصر و نمادهای بصری ترجمه شده و پوستر به نوعی گویا می‌شود و با مخاطب سخن می‌گوید. او این عناصر تصویری را به گونه‌ای به کار می‌گیرد که درک مفاهیم و ترجمه‌ی پوستر برای مخاطب آسان و امکان‌پذیر باشد. این مفاهیم گاه مربوط به تیتر یک پوستر هستند و گاهی اطلاعاتی که در آن وجود دارد. 
سامان خسروی کارشناس ارشد گرافیک و مدیر هنری و طراح گرافیک استودیو "خیابان ورشو" است، و همچنین در جامعه ی نیومدیا عضویت دارد. وی در چندین نمایشگاه داخلی و خارجی نیز حضور داشته است.

ساخت فضاهای تخیلی و رویاگونه در تصویرسازی، کاری است که نیازمند شناخت کافی هنرمند از ساخت فضاهای واقعی است. به عنوان مثال وقتی هنرمندی می خواهد یک آدمک کارتونی را ترسیم کند باید از آناتومی واقعی انسان شناخت کاملی داشته باشد تا بتواند تغییر شکل صحیحی را ایجاد کند.
سمیه زارعی در آثارش فضاهایی تخیلی را به وجود آورده است که تغییر شکل در آنها نقش مهمی را ایفا می کند که اینگونه تغییر شکل حاصل شناخت هنرمند از ترسیم واقعیت است. ویژگی دیگری که در آثار او دیده می شود نوع تکنیک و به کار بردن مواد است که فضاها را مات و مه آلود کرده است و این نکته باعث شده حس رویا گونه ی تصاویر قوی تر شود. توانایی او در ترکیب فرم ها و ایجاد موجودات و فضاهای جدید و عجیب نیز دیگر نقطه ی قوت او می باشد.
سمیه زارعی هنرمند فعال در هنر تصویرسازی است و تا کنون جوایز متعددی از جشنواره های گوناگون دریافت کرده است. وی همچنین در بسیاری از نمایشگاه های گروهی شرکت داشته است و چندین نمایشگاه انفرادی نیز برگزار کرده است.

انیمیشن کوتاه «استریپی» (راه راه)، به کارگردانی بابک و بهنود نکویی، محصول استودیو گنبد کبود است؛ که با تکنیک دو بعدی و در ۳ دقیقه و ۳۵ ثانیه ساخته شده و به عنوان اولین انیمیشن کوتاه ایرانی راه یافته به اسکار شناخته می‌شود. حال این انیمیشن ایرانی در تکمیل موفقیت‌های پیشین خود، توانسته در فهرست برگزیدگان جشنواره انیمیشن شمال غربی پورتلند نیز قرار بگیرد. 

این جشنواره هر سال مجموعه‌ای از تازه ترین تولیدات انیمیشنی جهان را بر می‌گزیند و با شعار «بهترین انیمیشن‌های جهان را ببینید» به نمایش می‌گذارد. امسال نیز در ششمین دوره این جشنواره، از میان ۱۳۰۰ انیمیشن، داوران (متشکل از یک گروه بین‌المللی شامل، انیمیشن‌سازان مطرح و برگزیدگان جشنواره‌ها) ۱۵۳ را انتخاب نمودند، که سرانجام با رأی مخاطبین ۱۳ اثر به عنوان انیمیشن برگزیده اعلام گردید. در این میان انیمیشن کوتاه «استریپی» قرار است همراه با ۱۲ برگزیده دیگر این جشنواره، از هشتم سپتامبر در سینما هالیوود پورتلند اکران شود و بار دیگر نیز از هفدهم سپتامبر مطابق با ۲۷ شهریور ماه در سینما برادوی به نمایش درآید.

«استریپی» بر اساس موسیقی کلاسیک Hungarian Dance No.5 اثر یوهانس برامس ساخته شده است. این اثر داستان کارگر ساده یک کارخانه بزرگ را روایت می‌کند که می‌خواهد در کار ملال‌آور و تکراری راه راه کردن بسته‌های کارخانه خلاقیتی به خرج دهد. 

استفاده از فضای تک رنگ (خاکستری)، در کنار به کارگیری خلاقانه از رنگ‌ قرمز سبب شده تا مخاطب به سرعت با داستان ارتباط برقرار نماید و با کارگر قصه همزاد پنداری کند. همچنین موضوع و قاب بندی‌های «استریپی» نیز تا حد زیادی یادآور آثار کلاسیک تاریخ سینما هم‌چون «متروپلیس» ساخته فریتز لانگ (۱۹۲۷) و «عصر جدید» ساخته چارلی چاپلین (۱۹۳۶) است که به نوعی استحاله هویت انسان در سایه زندگی مدرن و صنعتی را نشان می‌دهد.