نشریه خط

مجموعه ی " اینارو" انیمیشنی یک دقیقه ای لست که مانند سریال " دیرین دیرین"  فضای پخش خود را شبکه های اجتماعی قرار داده است. نگاه نقادانه و توصیه کننده نسبت به حوادث اجتماعی و زندگی روزمره  در این  مجموعه دیده می شود.  فضایی که سعی شده است با شوخی و فانتزی همراه باشد. هم چنان صدای روایتگر و دیالوگ های هر یک از شخصیت ها شنیده می شود که در مدت زمانی کوتاه بیشترین اطلاعات مورد نظر مخاطب را در اختیارش قرار می دهد تا پیام اصلی آن قسمت به درستی منتقل گردد.

کارتون های ژاپنی یا به اصطلاح دقیق تر انیمه های ژاپنی، بر اساس داستان های مصوری تولید می شوند که به آن مانگا می‌گویند. برخی از هنرمندان جوان ایرانی به صورت خودجوش تلاش کرده اند تا  مانگایی طراحی کنند که به داستان سمک عیار می پردازد. فرم ژاپنی، قهرمان پردازی نسبتا غربی و داستان ایرانی و ادبی در این اثر دیده می شود. طراحی های این مانگا نسبت به همتاهای ژاپنی خود چیزی کم ندارد. مانگای عیار به عنوان یکی از اولین مانگاهای ایرانی که ترکیبی از چند فرهنگ است، توانسته دوستداران مناسبی پیدا کند. این مانگا(داستان مصور) توسط سایت دنیای انیمه طراحی و منتشر شده است. اسطوره ها و قصه های کهن ایرانی قابلیت تبدیل شدن به کمیک استریپ ها و انیمیشن های جذاب را دارند ولی آن چه مهم می نماید، خوب گفته شدن این داستان ها است. یکی از نکاتی که باعث موفقیت مانگای عیار شده، طراحان آن هستند که خود تا مدت ها با انیمه ها و مانگاهای ژاپنی آشنا بوده اند و سعی کرده اند این داستان مصور را جذاب تولید کنند. احتمال دارد گفته شود چنین مانگایی از پایه ژاپنی است و داستان ایرانی آن به چشم نمی آید بلکه تقلیدی از دیگر آثار غیر بومی است. بله چنین نکته ای را نمی‌توان انکار کرد ولی مهم ترین اتفاق، اقتباس از داستان ادبی قدیمی در فضای امروزی به طور جذاب است که طرفداران مناسبی هم دارد. چنین روندی یعنی برداشت از اسطوره های ایرانی در انیمه های ژاپنی نیز دیده می شود. برای مثال انیمه ی ارسلان به تازگی تولید و پخش شده؛ ولی نکته ی قابل تامل این است که اگر هنرمندان و فعالین فرهنگی داخلی نسبت به افسانه های ایرانی و بازتولید مناسب آن بی توجه باشند، کشور دیگر آن چنان که دوست دارد این افسانه ها را  پرداخت می کند و تصاویری نمایان می‌شود که به هیچ وجه رنگ و بوی ایرانی ندارند. به نظر نگارنده آثاری هم چون مانگای عیار می تواند ایرانی نامیده شود، زیرا که تولید کنندگان آن حداقل در همین مرز و بوم نفس می کشند و ناخودآگاه ارزش های فرهنگی ایرانی در زندگی شان وجود دارد.

شاهنامه ی فردوسی شاهکاری است از ادبیات فارسی که می تواند بارها و بارها با تصاویری از جانب هنرمندان تصویرساز کشورمان به چاپ برسد و الهام بخش آن ها برای نوآوری در هنر تصویرگری باشد.
سعید خزایی تصویرسازی چند جلد از مجموعه ی صد جلدی شاهنامه که توسط انتشارات خانه ی ادبیات به چاپ رسیده را انجام داده است و مجموعه ای کاملا نو پدید آورده که هم فضای کاملا ایرانی و حماسی شاهنامه را به تصویر کشیده و هم نوآوری در آن ها دیده می شود. نوع طراحی، ایجاد بافت های خاص، و استفاده از کلاژ و پرداختن به جزئیات، همه و همه باعث شده که این مجموعه برای مخاطب جذاب باشد.
سعید خزایی اکنون مدرس دانشگاه است و در چندین نمایشگاه گروهی و انفرادی شرکت داشته. وی دارای مدرک کارشناسی ارشد تصویرسازی از دانشگاه هنر و معماری تهران است.

"هنگامی که از یک هنرمند خرید می‌کنید، شما بیشتر از یک کالا را خریداری می‌کنید؛ شما در حال خرید صدها ساعت آزمون‌و‌خطا هستید. شما در حال خرید سال‌هایی سرشار از ناامیدی‌ها و شادی‌های ناب هستید. شما در حال خرید فقط یک‌چیز نیستید؛ شما در حال خرید یک قطعه از یک قلب، یک قطعه کوچک از زندگی انسان دیگری هستید!" این دل‌نوشته، برگرفته از صفحه شخصی هنرمند جوانی است اهل اصفهان. هنرمندی که زمانی شیفته آثار قلم‌زنی دایی‌اش می‌شود و پس از مدتی تصمیم می‌گیرد به صورت جدی به این هنر فکر کند. علاقه مندی او به این هنر زمینه‌ای شد تا او در سال ۱۳۸۴ مشغول تحصیل این رشته در دانشگاه شود. این مهم سبب شد تا او علاوه بر آشنایی با مهارت‌های تجربی، در فضای علمی دانشگاه نیز وجوه دیگری از هنر قلم‌زنی که تا آن زمان برای او پنهان بود آشکار شود.
یکی از ویژگی‌های شخصیتی نیما ساعی، روحیه‌ی خلاق و تنوع طلب است که او را در خلق ترکیب‌بندی‌های بی‌بدیل یاری رسانده است. بهره‌مندی از چنین روحیه‌ای ایده‌ی تلفیق دو هنر اصیل یعنی قلم‌زنی و جواهرسازی را در ذهن او ایجاد کرد. او دقیق‌بودن در کار و تمیز کار‌کردن را رکن اصلی این هنر دانسته و کارِ نقوش به صورت واقعی و روی اسلوب مانند آناتومی انسان و نقوش اسلیمی را فرعی بر این اصل در نظر می‌گیرد. او به شیوه‌ای هنرمندانه فلز را بستر و زمینه‌ای می‌کند برای نشاندن و سوار‌کردن جواهر بر آن؛ تا مانندی باشد از ارزشمندی و جلوه مروارید در صدف.
نیما ساعی، جز معدود هنرمندانی است که آثارش علی رقم کمیت چشم گیر، کیفیت را نیز حفظ کرده و همچنین گرفتار تکرر طرح و نقش نشده است. بخشی از این آثار فاخر در کتاب مصور "عروج هنر ایران"  آورده شده که خود دلیلی است بر اثبات این مدعا که هنر صنایع دستی اصفهان نماینده‌ی حقی است از هنر این مرز و بوم!

آب ماده‌ای است حیاتی برای انسان که در تمام اعصار دغدغه آن را داشته است. امروزه نیز انسان در بخش‌های مختلف دنیا از آن بهره‌ها می‌گیرد تا زندگی کند. فیلیپ جانسون، معمارِ آمریکایی قرن بیستمی است که توجه ویژه‌ای به آب دارد، و نوع نگاهش را به آن این‌گونه خلاصه می کند:
"آب تمام انواع حالت‌های جالب را به خود می گیرد؛ می‌پرد، آرام است، مه ایجاد می‌کند، پوشش می شود، پایین و بالا می‌رود و با پرت شدنش به پایین صدا ایجاد می‌کند." گویی آب را در قالب و شمایل انسان روایت می‌کند. او با چنین درکی از آب به خلق اثری اقدام می کند که انسان مدرن از آن با عنوان شاهکار عصر حاضر یاد می‌کند. انسانی که آن چنان درگیر خود است که عناصر طبیعی را هم آن‌چنان می‌پسندد که با مختصات خودش سنجیده شود و درخدمت او باشد...این می‌شود که وقتی به اثر این معمار به اصطلاح بزرگ دقت می کنید به اسارت کشیدن و دربند‌شدن طبیعت را با تمام وجود حس می‌کنی. فرم های هندسی بی‌روح، گوشه‌های تیز و خشک که با قرارگیری در لا‌به‌لای هم، ایجاد منظر زیبای شهری را دنبال می‌کنند... روح و حیاتی در کالبد اثر حس نمی‌شود؛ این ویژگی فضا در تقابل با ماهیت وجودی آب بوده که اساس حیات است!
مقابل این نوع نگاه به طبیعت را می‌توان در اثری در آن سوی مرزهای آمریکا، یعنی شوشتر، دنبال کرد...سازه‌های آبی شوشتر دارای قدمتی بیش‌ از ۴‌هزار‌سال می‌باشد، که از آن با عنوان بزرگ‌ترین مجموعه صنعتی پیش از انقلاب‌صنعتی یاد می‌کنند(سفرنامه ژان دیولافا، باستان‌شناس فرانسوی). مؤثر این اثر، بهره‌مندی‌اش را از آب که جلوه‌ای است از طبیعت، به شکل ارگانیک دنبال می‌کند. او آهسته، پیوسته و با تأسی و الهام از رفتارهای موجود در طبیعت، فرم و ظرفی می‌سازد برای تامین نیازهایش. در سازه‌های آبی شوشتر، با استفاده از تعریف فرم‌هایی متنوع و هنرمندانه ضمن تأمین نیازهای حیاتی انسان به آب، منظری چشم‌نواز و دل‌انگیز را نیز سبب شده که ضمن ایجاد تفرجگاه، پیوند عمیق میان انسان و طبیعت را نشان‌گر است.
این همه گفته شد تا دریابیم که معماری آمده تا جلوه‌ای باشد از فرهنگ یک سرزمین، راوی باشد از هستی‌شناسی، بندگی انسان‌ها برای آنی که باید باشد!