نشریه خط

محمد المهدی هنرمند مصری متخصص در تایپوگرافی، خوشنویسی و طراحی حروف است. وی با شناخت حروف و درک صحیح از خوشنویسی توانسته است حروف را با فرم های تازه و خلاقانه در آثارش به کار گیرد و تایپوگرافی را وارد مسیر جدیدی کند. هر کدام از حروف به تنهایی ظرفیت و استعداد خاصی دارند که یک هنرمند متخصص قادر به درک و کشف این ظرفیت ها می باشد و نتیجه ی این درک، آفرینش آثاری متمایز و متنوع است. آنچه در آثار محمد المهدی مشاهده می شود، استفاده از استعداد و ظرفیت حروف در جای صحیح و خلق طیف گسترده ای از اشکال مختلف تایپوگرافی و ترکیب آنها با نقوش است.

امیرحسین یگانه رحیمی، گرافیست جوانی است که دست به تولید زیورآلاتی متفاوت زده است. در این زیورآلات، ترکیب سه بعدی حروف فارسی به چشم می خورد که با ترکیبی حساب شده و ایجاد حس شاعرانه و گاه معنوی به صورت گوشواره، آویز و ... هستند. این زیورآلات با تکنیک برش و خم و بدون جوشکاری ساخته می شوند و فرم جدیدی از تایپوگرافی اصیل فارسی را به نمایش می گذارند که این نکته به آن ها هویتی ایرانی می دهد.
امیرحسین یگانه رحیمی، هنرمند گرافیست و صاحب برند "لیقه" است. وزن سبک، کاربردی بودن و نوآوری در شکل زیورآلات به صورت تایپوگرافی های سه بعدی از ویژگی های "لیقه" است که آن را از سایر محصولات زینتی متمایز می کند.

محمد بررنگی یکی از هنرمندانی است که در کار هایش از روش جالب توجهی استفاده کرده است. وی در تصویرسازی کتاب «گربه ای که می خواست ببر باشد» از حروف خوشنویسی فارسی استفاده کرده است. نکته ای که باعث تمایز کارهای وی شده آن است که حروف، اصولی خوشنویسی نشده اند و پر از ایرادند، با این وجود در کنار هم بافت هایی را ایجاد کرده اند که این بافت ها، شخصیت ها و فضا های داستان را می سازند. به گفته ی خود هنرمند هدفش ایجاد حال و هوای ایرانی در چارچوب فضاهای دعا و طلسم های قدیمی و رمزآلود بوده است و نیز کاری کرده که نظر مخاطب ابتدا به تصاویر و سپس به حروف جلب شود. می توان گفت این مجموعه از آثار بسیار موفق در زمینه ی استفاده و ترکیب حروف فارسی و ایجاد تصاویر و ترکیب های زیبا از آنها محسوب می شود.
کتاب «گربه ای که می خواست ببر باشد» به نویسندگی کامبیز کاکاوند و تصویرگری محمد بررنگی برنده ی دیپلم افتخار بلگراد شده است و توسط انتشارات شباویز در دست چاپ قرار دارد.

شهاب سیاوش فونتی را طراحی کرده است که حروفش به هم هیچ شباهتی ندارند و هر کدام مانند یک مونوگرام هستند. حتی حروفی که فرم یکسانی دارند مانند "ب" و "پ" و "ت" و گروه هایی از این قبیل، کاملا متفاوت با هم طراحی شده اند. وی در طراحی این فونت از حروف نستعلیق، نسخ، ثلث و انواع فونت ها و دست خط ها و عناصر تصویری ایرانی استفاده کرده و معتقد است که هر کدام از حروف این فونت از یک کارخانه ی تولید لوگوتایپ های عجیب و غریب بیرون آمده اند. این فونت شاید برای استفاده ی روزمره مناسب نباشد اما می تواند در آثار گرافیکی مانند پوستر، لوگو و یا نوشتن متون خاص کاربرد داشته باشد.
شهاب سیاوش طراح گرافیک و مولف مقالات و کتب هنری است. او یکی از مولفین کتاب درباره ی فونت (نشر دایره ی چهار رنگ) است. وی فعالیت های بسیاری در زمینه ی نقد و داوری آثار گرافیکی داشته. برگزاری سه نمایشگاه انفرادی و شرکت در نمایشگاه های داخلی و خارجی متعدد نیز از جمله سوابق کاری و هنری سیاوش است.