چندی پیش دانش‌گاه هنر تهران طراحی ورودی پردیس کرج خود را به مسابقه گذاشت. مهلت این فراخوانِ دو ماهه، سوم اسفند ماه به پایان رسید اما گویا نتایج حاصل شده انتظارات مسئولین را برآورده نکرد و پس از آن تصمیم به تمدید فراخوان گرفتند. مهلت فراخوان جدید ششم اردی‌بهشت سال ۹۴ اعلام شده است.
بدون شک مسئولین دانش‌گاه هنر به درستی خلأ جلوه‌ای درخور را برای این پردیس تشخیص داده‌اند، اما به نظر می‌رسد دانش‌گاه هنر تهران که طبق اشاره‌ی پوستر، مهم‌ترین و بزرگ‌ترین دانش‌گاه جامع هنر خاورمیانه است، در ابتدای امر شأن این فراخوان را به قدر کافی درک نکرده است. چرا که کیفیت اعلان این مسابقه و از آن مهم‌تر جوایز در نظر گرفته شده برای برنده‌گان که حاکی از اهمیت موضوع برای برگزارکننده‌‌گان است، متناسب با نام دانش‌گاه نبود، که مسابقاتی معمولی‌تر نیز جوایز و کیفیتی مناسب‌تر دارند.
از آن گذشته این دومین فراخوان طراحی معماری مربوط به دانش‌گاه هنر در چند سال اخیر است. فراخوان قبلی مربوط به طراحی یادمان شهدای دانش‌گاه بود که پس از ارسال آثار، اطلاع‌رسانی کافی درمورد آن انجام نشد و در گیر و دار تغییرات مدیریتی دانش‌گاه تقریبا به فراموشی سپرده شد تا این‌که در دوره‌ی مدیریت جدید، مسئولین تصمیم به ساخت یکی از طرح‌ها گرفته‌اند. مسلما بدقولی‌های پیشین یک مجموعه در عدم استقبال در برنامه‌های بعدی آن تاثیرگذار است. اما به راستی چرا باید این همه بی‌هنری از دانش‌گاه هنر سر بزند؟ سوال بعدی که احتمالا برای دانش‌جویان این دانش‌گاه ایجاد خواهد شد این است که با وجود روند فعلی انتقال دانش‌کده‌های پردیس کرج به به پردیس باغ ملی تهران، چه لزومی به تغییر سردر این مجموعه و متحمل شدن هزینه در این برهه‌ی زمانی وجود دارد؟
با همه‌ی این توصیفات اما دانش‌گاه هنر تهران که هنرمندان و متخصصان زیادی را به جامعه‌ی هنری کشور معرفی کرده است، برای دانش‌جویان و هنردوستان این سرزمین اهمیت زیادی دارد. نکاتی که پیش از این ذکر شد، صرفا نقدی بود بر نگاهی که دانش‌گاه هنر تاکنون نسبت به اتفاقات مهمی هم‌چون این مسابقه داشته است. چرا که فراخوان جدید نیز نشان دهنده‌ی جدی‌تر شدن مسئولین نسبت به برگزاری این مسابقه است. بنابراین امید آن می‌رود که با تمدید زمان مسابقه و جهش دو برابری جوایز، استقبال به‌تری از آن به عمل بیاید. از سوی دیگر نیز امیدواریم که مسئولین برگزاری نسبت به قول‌های داده شده پای‌بند بمانند.
