نشریه خط

مدرسه سینمایی عمار همزمان با دهه فجر و درپیش بودن راهپیمایی ۲۲ بهمن، فراخوانی با عنوان «قاب پیمایی» جهت ثبت حضور اقشار مختلف مردم در این روز ملی منتشر کرد.

بر اساس این گزارش، در این فراخوان آمده، هر فرد می تواند با چند مجموعه عکس در این مسابقه شرکت کند و حداقل عکس برای هر «مجموعه عکس» داستانی ۱۰ فریم است.

شیوه نامه پروژه عکاسی داستانی راهپیمایی: هدف از این پروژه عکاسی،شخصی سازی مناسبت های عمومی و ملی است. یعنی راهپیمایی را به عنوان یک آئین ملی وعمومی از زاویه  یک فرد یا خانواده ببینیم.

• مجموعه عکس حاوی قصه حضور یک فرد یا خانواده در راهپیمایی باشد.
• از زاویه شخص یا خانواده با راهپیمایی مواجه شویم.
• همراهی با سوژه می تواند قبل از راهپیمایی یا از منزل شروع شده و تا اتمام راهپیمایی و بازگشت ادامه داشته باشد.
• انتخاب سوژه و گزینش لحظات مناسب برای عکاسی دو رکن مهم این پروژه است.
• برای هر عکس یک عکس-نوشت 50 کلمه ای و یا برای هر مجموعه یک یادداشت 500کلمه ای بنویسید

لازم به ذکر است مهلت ارسال آثار تا ۲۵ بهمن ماه درنظر گرفته شده است و علاقمندان می‌توانند آثار خود را به آی‌دی تلگرامی ghabpeymaei@ ارسال کنند.

بنابراین گزارش به پنج نفر اول هرکدام سه میلیون تومان، پنج نفر دوم هرکدام دو میلیون تومان و پنج نفر سوم هرکدام یک میلیون تومان ، اهدا می‌شود.

مجله معمار از سال ۱۳۸۰ مسابقه‌ی جایزه معمار را به‌صورت سالیانه برگزار می‌کند. تمام پروژه‌های ساخته‌شده پس از انقلاب در چهار گروه عمومی، بازسازی، مسکونی تک‌واحدی و مسکونی آپارتمانی در ایران که در دوره‌های قبل در این مسابقه شرکت نکرده‌اند، مجاز به شرکت در رقابت سال جاری هستند و در چهار گروه جداگانه مورد ارزیابی قرار می‌گیرند. پروژه‌های معماری داخلی، اگر دخل و تصرف در اجزای ثابت فضای آنها صورت گرفته باشد، امکان شرکت در گروه بازسازی را خواهند داشت. اما پروژه‌های مرمتی مجاز به شرکت در رقابت نیستند.

خلاقیت و نوآوری در طراحی و استفاده از مصالح، برخورد خلاق با مشکلات خاص پروژه، دقت و خلاقیت در طراحی جزئیات و توجه به محیط اجتماعی و زیست محیطی پروژه از جمله معیارهای داوری این مسابقه می‌باشند. حسین شیخ زین‌الدین، جی ونژن (Zhi Wenjun)، رضا دانشمیر، علی کرمانیان و رامبد ایلخانی هیئت داروان این مسابقه را تشکیل می‌دهند.

در مرحله‌ی نخست همه‌ی شرکت‌کنندگان می‌بایست مدارک خود را پرینت شده در صفحات A3 به‌صورت سیمی‌شده در موعدهای مقرر (شنبه ۴ شهریور برای طرح‌‌های مسکونی، یکشنبه ۵ شهریور برای طرح‌‌های بازسازی، دوشنبه ۶ شهریور برای طرح‌‌های عمومی) به آدرس مجله در خیابان شریعتی، پایین‌تر از میرداماد، نرسیده به بزرگراه همت، کوچه دیباج، پلاک ۶،  واحد ۶ (تلفن‌ و دورنگار:‌ ۲-۲۶۴۰۰۹۸۰) بفرستند. هیئت داوران در روزهای ۱۱ و ۱۲ شهریور مدارک رسیده را بررسی و مواردی را که از نظر آن‌ها در مرحله‌ی نخست حذف می‌شوند مشخص می‌کنند. در مرحله‌ی بعد، همه‌ی طراحانی که به مرحله‌ی نیمه‌نهایی راه یافته‌اند، می‌بایست مدارک پروژه‌ی خود را مطابق جدول زمانی (طرح‌های مسکونی در روز دوشنبه ۱۰ مهر، طرح‌های بازسازی در روز سه‌شنبه ۱۱ مهر و طرح‌های عمومی در روز چهارشنبه ۱۲ مهر به آدرس مجله تحویل دهند. داوری پروژه‌های راه‌یافته به مرحله‌ی نیمه‌نهایی در روزهای ۱۵ و ۱۶ مهرماه ۱۳۹۶ برگزار خواهدشد. علاقه‌مندان برای کسب اطلاعات بیش‌تر درباره‌ی نوع مدارک ارسالی به مسابقه می‌توانند به سایت www.memarmagazine.com مراجعه نمایند. همچنین برای اطلاعات بیش‌تر در مورد جایزه‌ی معمار می‌توانند با دفتر مجله یا نشانی info@memarmagazine.com تماس بگیرند. جوایز برندگان این دوره در ۲۰ مهر ۱۳۹۶ طی مراسمی که محل برگزاری آن متعاقبا اعلام خواهدشد، اهدا می‌شود. 

درست است که خداوند، طبیعت را مقهور انسان آفریده و او را به عنوان جانشین خود در زمین قرار داده، اما این بدان معنا نیست که او آزاد باشد تا هر گونه که مایل است رفتار کند. این روزها تاثیر سهل انگاری نسبت به این مظهر بی بدیل آفرینش را در امر شهرسازی، می توان به خوبی درک کرد؛ تا جایی که زمینی بدون هیچ گونه ارزش کیفی به لحاظ موقعیت و جانمایی، به عنوان سوژه ای برای طراحی فضای زندگی انسان مطرح می شود . مکانی که روحیه زیست گریزی یا بیوفوبیا، را در انسان تقویت کرده و او را به سویی پیش می برد که طبیعت را چیزی بیش از یک منبع قابل مصرف و دور ریختنی به حساب نمی آورد. 

علیرضا شرافتی و پانته آ اسلامی، طراحان اصلی شرکت ارش بعد چهارم فضا، در پروژه های خود سعی می کنند تا اهمیت حضور طبیعت را در زندگی انسان یادآور شوند. "ساختمان مسکونی ویلا" واقع در خیابان کریم خان زند، که موفق به دریافت جایزه معمار ۹۴ در بخش ساختمان های مسکونی شد، یکی از پروژه هایی است که باتوجه به چنین روحیه ای طراحی شده است. در این پروژه، ساختمان در انتهای یک کوچه بن بست، درمیان ساختمان های دیگر (تودلی) قرار گرفته که از داخل ساختمان به اطراف دید مناسبی وجود ندارد. طراحان این پروژه سعی دارند با استفاده از هنر نقاشی دیواری متأثر از داستانی کودکانه با عنوان " آخرین برگ " (last Leaf) ، ضمن ایجاد منظری متفاوت ، چشم اندازی طبیعی را برای ساکنین آن بازنمایی کنند؛ طبیعتی که حالا از آن چیزی به جز تک درختی در سایت باقی نمانده است. اگرچه این کار در برابر حجم تخریب ها و روحیه طبیعت ستیزی انسان بسیار ناچیز می نماید اما شاید تلنگری باشد برای آن چه که باید می بود !

تصوری که احتمالا اغلب ما از یک کارخانه داریم، سوله ای است در محیطی آلوده، با چهره ای افسرده و غمگین. اما این تصورِ صحیحی نیست. چراکه کارخانه ها، چه کوچک و چه بزرگ، در واقع، مجموعه های زنده و پویایی هستند که فعالیت آن ها اغلب در طول شبانه روز جریان دارد. کارکنان آن ها عضو خانواده ی آن صنعت بوده و به خوب و بد خانه دوم خود، دل بسته و حساسند. 

بر همین اساس حدود ده سال پیش، مدیران کارخانه پایکار بنیان شهر پرند، تصمیم گرفتند مسئولیت طراحی این سایت را به تیم طراحی آراد(بهرام کلانتری و کوروش دباغ) بسپارند. شاید در کنار چالش بزرگِ تغییر سیستم ساختمانی از شکل سنتی آن به شکل صنعتی، قرارگیری نمای اصلی مجموعه رو به رشته کوه های البرز را بتوان چاشنی مناسبی برای تلطیف روح حاکم بر فضای داخلی کارخانه دانست. قابی که منظر پیش روی خود را درون پیکسل هایی پر و خالی تعریف کرده و ضمن ایجاد جداره ای نورگذر در فضای اداری و خدماتی مجموعه، چشم انداز نویی را بر این فضا حاکم می کند. اگرچه حجم کلی ساختمان متشکل است از مدولی پیوسته که در راستای طول امتداد یافته، اما در دید انسانی از بیرون مجموعه، تنها یک وجه اصلی آن که در بخش ورودی واقع شده، رخ می نمایاند. این همان جداره ای است که از داخل مجموعه هم چشم نواز بوده و به نوبه ی خود، یکی از مهم ترین عوامل ایجاد بافت حجمی همگن و فضایی پیوسته در بیرون و درون ساختمان محسوب می شود و در نهایت می توان گفت که انتخاب این پروژه، به عنوان اثر برتر جایزه معمار سال ۱۳۸۶ ، بی تاثیر از این عامل نبوده است.

چندی پیش‌ دانش‌گاه هنر تهران طراحی ورودی پردیس کرج خود را به مسابقه گذاشت. مهلت این فراخوانِ دو ماهه، سوم اسفند ماه به پایان رسید اما گویا نتایج حاصل شده انتظارات مسئولین را برآورده نکرد و پس از آن‌ تصمیم به تمدید فراخوان گرفتند. مهلت فراخوان جدید ششم اردی‌بهشت سال ۹۴ اعلام شده است.
بدون شک مسئولین دانش‌گاه هنر به درستی خلأ جلوه‌ای درخور را برای این پردیس تشخیص داده‌اند، اما به نظر می‌رسد دانش‌گاه هنر تهران که طبق اشاره‌ی پوستر، مهم‌ترین و بزرگ‌ترین دانش‌گاه جامع هنر خاورمیانه است، در ابتدای امر شأن این فراخوان را به قدر کافی درک نکرده‌ است. چرا که کیفیت اعلان این مسابقه و از آن مهم‌تر جوایز در نظر گرفته شده برای برنده‌گان که حاکی از اهمیت موضوع برای برگزارکننده‌‌گان است، متناسب با نام دانش‌گاه نبود، که مسابقاتی معمولی‌تر نیز جوایز و کیفیتی مناسب‌تر دارند.
از آن گذشته این دومین فراخوان طراحی معماری مربوط به دانش‌گاه هنر در چند سال اخیر است. فراخوان قبلی مربوط به طراحی یادمان شهدای دانش‌گاه بود که پس از ارسال آثار، اطلاع‌رسانی کافی درمورد آن انجام نشد و در گیر و دار تغییرات مدیریتی دانش‌گاه تقریبا به فراموشی سپرده شد تا این‌که در دوره‌ی مدیریت جدید، مسئولین تصمیم به ساخت یکی از طرح‌ها گرفته‌اند. مسلما بدقولی‌های پیشین یک مجموعه در عدم استقبال در برنامه‌های بعدی آن تاثیرگذار است. اما به راستی چرا باید این همه بی‌هنری از دانش‌گاه هنر سر بزند؟ سوال بعدی که احتمالا برای دانش‌جویان این دانش‌گاه ایجاد خواهد شد این است که با وجود روند فعلی انتقال دانش‌کده‌های پردیس کرج به به پردیس باغ ملی تهران، چه لزومی به تغییر سردر این مجموعه و  متحمل شدن هزینه در این برهه‌ی زمانی وجود دارد؟
با همه‌ی این توصیفات اما دانش‌گاه هنر تهران که هنرمندان و متخصصان زیادی را به جامعه‌ی هنری کشور معرفی کرده است، برای دانش‌جویان‌ و هنردوستان این سرزمین اهمیت زیادی دارد. نکاتی که پیش از این ذکر شد، صرفا نقدی بود بر نگاهی که دانش‌گاه هنر تاکنون نسبت به اتفاقات مهمی هم‌چون این مسابقه داشته است. چرا که فراخوان جدید نیز نشان دهنده‌ی جدی‌تر شدن مسئولین نسبت به برگزاری این مسابقه است. بنابراین امید آن می‌رود که با تمدید زمان مسابقه و جهش دو برابری جوایز، استقبال به‌تری از آن به عمل بیاید. از سوی دیگر نیز امیدواریم که مسئولین برگزاری نسبت به قول‌های داده شده پای‌بند بمانند.