نشریه خط

این روزها بزرگ‌ترین دیوارنگاره کشور در میدان ولی‌عصر (عج)، به مناسب سالگرد فاجعه منا و کشتار حاجیان در سال ۶۶ رنگ بوی حزن انگیزی به خود گرفته است. کارگاه سه در چهار، در تازه‌ترین اثر خود سعی نموده تا به شکلی استعاری میان پرده سیاه کعبه با پَرپَر شدن مظلومانه حاجیان در سال ۱۳۶۶ و فاجعه سال گذشته در منا، ارتباطی مفهومی برقرار سازد تا رهگذران میدان شلوغ ولی‌عصر (عج) اگر نگاه‌شان به این اثر شاعرانه ‌افتاد، غربت کعبه و حج ناتمام حاجیان را به یاد آورند و برای ظهور حضرتش در دل دعا کنند. 

نصب بزرگترین دیوارنگاه کشور در میدان پرازدحام ولی‌عصر (عج) اتفاق مبارکی است؛ زیرا این سازه عظیم می‌تواند به عنوان یک رسانه‌ مهم، با اکران آثار هدفمند و خوش ساخت نقش موثری در جذب مردمان درگیر با روزمرگی‌ها داشته باشد و برای لحظه‌ای آنان را به تفکر و تأمل وادارد. 

پیش از این نیز به مناسبت ولادت حضرت رضا (ع) اثری با عنوان «کبوترانه دلم بی قرار گنبد توست» توسط کارگاه طراحی سه در چهار اجرا و بر دیوارنگاره میدان ولی‌عصر (عج) نصب گردیده بود.

حداقل برای ما که تقریبا هر روز با حسین بودیم، انتزاع کردن شخصیت‌ش به خالق  «ما می توانیم» یا مسئول سایت «کتاب بخوانیم» کار واقعا سختی است. راستش را بخواهید گاهی که این متن های ذوقی و لطیفی که دوستان محبت می کنند و از سر درد فراق در وصف حسین می نویسند را می خوانم، لبخندی می زنم و با خودم می گویم الان حسینی که ما می شناسیم واکنش ش نسبت به این متن ها چه خواهد بود!؟

احتمالا خواهد گفت: "جمع کنین کاسه کوزه تون رو باباجان... خبری نیست…"

و این شاید یکی از اصلی ترین خصلت های حسین بود. به شدت احساس می کرد کارهایی که کرده نسبت به آنچه باید، کم و ناچیز است. برخلاف برخی از انقلابی ها، خیلی خودش را بدهکار می دانست و سخت حساب کشی می کرد از خودش و خب قاعدتا بی رحم هم بود. با پرکاری مداوم سعی می کرد همیشه در وضعیت حرکت بماند و به سکون نرسد.