توکل اسماعیلی، متولد ۱۳۰۲ در قزوین و بزرگ شدۀ محلۀ نازی‌آباد تهران می باشد، که بیشتر او را با نام «مش اسماعیل» می‌شناسند. مش اسماعیل هر چند کار خود را از سال ۱۳۴۲ به عنوان مستخدم در کارگاه مجسمه‌سازی دانشکدۀ هنرهای زیبا دانشگاه تهران آغاز کرد، اما دیری نگذشت که به واسطۀ ذوق هنری خود و تجربیات دیداری که در کارگاه مجسمه کسب کرده بود، توانست به هنرمندی خودآموخته بدل شود و آثار بدیع و نویی را در عرصه مجسمه‌سازی ایران خلق نماید.
هرچند مش اسماعیل در سال‌های ابتدایی استخدام در دانشگاه، مجسمه‌های سفالی نیز می‌ساخت؛ اما عمده شهرت او به واسطه مجسمه های فلزی‌‌اش است. در واقع او از نخستین هنرمندان عرصۀ مجسمه‌سازی ایران است که آهن را جایگزین گِل رُس و سنگ کرد. مش اسماعیل در زمینۀ مجسمه‌های فلزی با مفتول، از تکه‌های ورق آهن و زائده‌های کار دیگران استفاده می کرد. او شیوه خاص خودش را داشت؛ به طوری‌که از بافت جوشکاری به خوبی استفاده می‌کرد و این بافت در کنار حالت ساده فرم‌هایش و تجسم ناخودآگاه او از پیکره‌ها، نشأت گرفته از ارتباط شفاهی او با هنرهای قدیمی ایران بود.
آثار خلق شده توسط مش اسماعیل همواره برگرفته از مضامین عامیانه، اسطوره‌های آشنای ایرانی و کاراکترهای روزمره در زندگی اجتماعی اطرافش بود. حتی پس از پیروزی انقلاب نیز مش اسماعیل به واسطه حضور در جنگ تحمیلی، مجسمه‌هایی با موضوع خانواده شهدا، رزمندان، زنان جنگ زده و نمونه‌هایی از این دست ساخت که نشان‌گر ارتباط قوی او با فضای پیرامونش بود.
با این حال آثار مش اسماعیل همواره از سادگی خاصی برخوردار بودند؛ چرا که او هیچ‌گاه از قالب‌های متعارف موجود در هنر مجسمه‌سازی پیروی نکرد. علاقه و پشتکار شگفت‌انگیزش طی سالیان متمادی موجب شد تا آثارش از دهه ۱۳۵۰ با استقبال روبرو شوند و در کلکسیون‌های شخصی و گالری‌های معتبر داخلی و خارجی به نمایش در آیند.
توکل اسماعیلی معروف به مش اسماعیل سراجام در هشتم آبان ماه سال ۱۳۷۳ و در سن هفتاد و یک سالگی چشم از جهان فروبست.
