نشریه خط

این روزها نام ماهر زین را زیاد می شنویم... خواننده ای که متولد لبنان است و در دوران کودکی، به همراه خانواده اش به سوئد مهاجرت کرده، علاقه زیادی به موسیقی رپ داشته و تا به حال دو آلبوم را با مشارکت Awaking Records منتشر کرده است. شرکتی که پیش تر سامی یوسف آثارش را با مشارکت آن تولید می کرد و در حال حاضر از آن جدا شده است. هردو آلبوم ماهر زین، ظرف مدتی کوتاهی طرفداران زیادی در داخل و خارج کشور پیدا کرد. او بعد از "بزرگ ترین ستاره پاپ اسلام" سامی یوسف، به نقل از روزنامه های معتبر بین المللی، دومین خواننده ی مسلمان است که آثارش بازتاب زیادی در جهان دارد. اگر از همه نکات ریزی که در آثار ماهر زین به چشم می خورد بگذریم، نمی توان از کاربرد نمادی که در پرچم گروه ستیزه جوی داعش در نماهنگ "muhammad" هست، چشم پوشید. در این نماهنگ، به شکل واضحی نماد اصلی این گروه تروریستی پررنگ شده و کل داستان بر محور انگشتری روایت می شود که این نماد را تبیین می کند؛ انگشتری که این روزها با عنوان MaherZain ring شناخته می شود.

حال این سوالات مطرح می شود که، چرا امثال این نماهنگ ها، در بین جوانان ما طرف دار دارد؟ چرا سازندگان نماهنگ های دینی، توجهی به سلیقه مخاطب جوان نمی کنند تا آن ها مجبور نباشند نیاز خود را با این کلیپ ها برطرف کنند؟ ...و یا چرا مخاطبان و جوانان علاقمند به این کلیپ ها، دقتی در نمادها و مباحث فرهنگی به کار رفته در آن ها نمی کنند... چرا با بی اطلاعی محض، فقط لذت می بریم...؟!

کافه برای ما یادآور فرهنگیست وارداتی که چون نیاز به آن در زندگی جدیدمان هنوز وجود دارد، باقی مانده است. یک کافۀ موفق می‌تواند مخاطبان خود را از سرتاسر شهر جمع کند و نه تنها یک‌بار، بلکه بارها محلی برای ملاقات‌های آن‌ها باشد. در واقع کافه از این ملاقات‌ها اعتبار می‌گیرد و به اسم و رسم آدم‌هایی که در آن رفت و آمد دارند شناخته می‌شود. یک کافه می‌تواند آنقدر مهم شود که در شکل‌گیری جریانات تازه و سرنوشت ساز نقش داشته باشد. "کافه تهرون" از آن کافه‌هایی‌ست که اعتبارش را از همین جریانات کسب کرده. کافه‌ای که برای اثرگذار بودن تنها به جذابیت‌های ظاهری‌اش اکتفا  نشده.

پیشنهاد ایجاد این کافه در ادامۀ توری که با موضوع گردشگری ادبی در مورد حسن مقدم و ملک الشعرای بهار اجرا شده بود، از سوی مدیران دانشگاه تهران مطرح و در سال 92 با همکاری مدیران باغ نگارستان در محل باغ واقع در میدان بهارستان، خیایان دانشسرا افتتاح شد. در واقع کافه تهرون از دل جریاناتی پدید آمده و از ابتدا اعتبار اولیه‌اش را با خود همراه داشته. ناگفته نماند که کیفیت بالای فضایی نیز در این مکان مشاهده می شود که بخشی از آن به علت توجه به جزئیات در طراحی داخلی است و بخش دیگر آن به دلیل فضای دلنشین باغ نگارستان است که در مجموع هر مخاطبی را برای یک بار هم که شده به حضور در خود فرا می‌خواند. 

اتفاق احداث کافه تهرون از یک سو نمونۀ خوبی است برای کسانی که شرط اولیۀ به راه انداختن جریانات فرهنگی و اجتماعی را ساخت بناهایی درخور و مناسب می‌دانند، درصورتی که از ابتدا نیازی به تخصیص بنا و اتلاف وقت و سرمایه برای آن‌ها نیست؛ از سوی دیگر نشان دهندۀ جای خالی چنین بناهایی در بدنۀ فرهنگی و اجتماعی جامعه است و بر ضعف مساجد در ایفای نقششان تأکید می‌کند.

خندوانه، عنوان برنامه تلویزیونی است که این شب ها از شبکه نسیم پخش می شود. هدف اصلی این برنامه، ضمن ایجاد حال و هوایی شاد و مفرح، آن است تا با انتزاعی از قاچ هندوانه، خنده و حال خوب را از طریق نمادپردازی، به مردم یادآور شود. یکی از تأثیرگذارترین عوامل در ایجاد چنین حال و هوایی، طراحی صحنه ی این مجموعه ی تلویزیونی است. آنچه که در صحنه آرایی آن، شاخص به نظر می رسد، را می توان در دو مورد بیان کرد:
فضایی به عنوان فضای پشت دوربین تعریف نشده؛ به گونه ای که حتی تصویر برداران هم در میان تماشاچیان و کمدین ها قرار می گیرند و این عامل، موجب شده ضمن بهره مندی حداکثری از فضای موجود، ساختاری دایره ای شکل در فضای صحنه تعریف شود. در این ساختار فضایی، نیمکت های تماشاچیان به شکل نیم دایره، حول سکوی اجرای خنداننده (کمدین)، حلقه زده و سبب شده حس راحتی و گرمی فضا، مابین مجری و تماشاچی دو چندان شود.
. قابلیت متحرک بودن بخش هایی از صحنه که توسط پیمان قانع و تیم او طراحی و اجرا شده؛ در ایجاد حال و هوایی فانتزی با نماهایی متفاوت، مؤثر بوده است. یکی از این بخش های تأثیرگذار، سن متحرک سه وجهی است که بزرگ ترین وجه آن به بخش ویژه ی گفت و گوی آقای جوان(مجری و کارگردان) و مهمان برنامه اختصاص دارد.
در مجموع، طراحی صحنه برنامه خندوانه، در مقایسه با سایر برنامه های تلویزیون، نمره ی قبولی دریافت می کند. چراکه اغلب طرح های انجام شده، بی ارتباط با موضوع، هدف و منطق برنامه هستند و تقریباً هیچ سنخیتی با محتوای برنامه ندارد. پر واضح است، در شرایطی که طراحی انجام شده، همسو با حال و هوا و محتوای برنامه نباشد، ضمن ایجاد سردرگمی در مخاطب، برنامه را به ابتذال کشانده، و گاهی حتی کار به جایی می رسد که دکور برنامه، هویت مستقلی از آن چه که در برنامه اتفاق می افتد، پیدا می کند.