نشریه خط

ناصر هوشمند وزیری متولد سال ۱۳۲۵ خورشیدی در همدان است. وی در سال ۱۳۵۰ مدرک کارشناسی خود را در رشتۀ مجسمه‌سازی از دانشکدۀ هنرهای زیبا دانشگاه تهران دریافت نمود و در سال ۱۳۷۳ نیز موفق به اخذ نشان درجۀ یک هنری و دکترای افتخاری از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی گردید. 

استاد وزیری در مهرماه سال ۱۳۸۴ نخستین غار موزه ایران را با ایده، خلاقیت و هزینۀ شخصی خویش در زمینی به مساحت ۱۰۰۰ مترمربع راه‌اندازی نمود، به‌طوری‌که همچنان نیز در حال توسعه و گسترش آن می‌باشد. غار موزۀ وزیری از بخش‌های متعددی هم‌چون فضای نمایشگاهی، کارگاهی، صنایع دستی، آموزشی، نگارخانه و سالن اجتماعات تشکیل شده است.

از زمان شروع فعالیت این مجموعه، دالان‌هایی در دل کوه حفاری و جهت به نمایش گذاشتن آثار استاد و ارائه آن به هنردوستان آماده گردیده است. این آثار بیانگر داستان‌های شاهنامه فردوسی و قصه‌های فولکلور ایران و فرهنگ اصیل ایرانی می‌باشند. در این میان فضای داخلی غار مشتمل بر ۸ دالان تو در تو است، که دیوارۀ اصلی آن از سنگ کوهستان تشکیل شده و لایه‌ای از بتن آن را پوشش داده است. مجموع این دالان‌ها فضای مناسبی را برای نمایش بخشی از مجسمه‌های استاد وزیری فراهم آورده‌اند، اما از آن جهت که در این محل امکان دسته بندی مجزای مجسمه‌ها به لحاظ جنس ساختاری وجود ندارد، آثار با توجه به فضای موجود چیدمان شده‌اند. 

غار موزۀ وزیری در جاده لواسان واقع شده و علاقه‌مندان جهت کسب اطلاع از نشانی دقیق و زمان بازدید می‌توانند به وب‌سایت این مجموعه به آدرس www.vaziriart.com مراجعه نمایند.

جهانگیر ارجمند متولد سال ۱۳۰۱ خورشیدی و از جمله مجسمه‌سازان خوآموختۀ این مرز و بوم است، که همواره کوشید تاریخ فرهنگی، اجتماعی و سیاسی سرزمینش را در قالب تندیس‌های مینیاتوریش جاودانه سازد. آثار حجمی او همگی از ماده‌ای کم ارزش به نام یونولیت ساخته شده‌اند و عجب این‌جاست که تا پیش از او هیچ مجسمه‌ساز دیگری به سراغ این ماده نرفته بود و امروزه نیز کمتر کسی به سراغ آن می‌رود.

ارجمند اگر چه از کودکی به نقاشی علاقه داشت، اما از سن سی و چهار سالگی بدون طی مقدمات آکادمیک به مجسمه‌سازی روی آورد. ابزار کار او همواره یک تیغ ریش‌تراش نیمه شده بود، که با دستان هنرمندانۀ او از این یونولیت‌های بی‌جان، چهره‌هایی آشنا را بیرون می‌کشید. 

جهانگیر ارجمند ابتدا با تیغ ریش‌تراشی از دل یونولیت حجم کلی را بیرون می‌آورد، سپس با همان تیغ به ساخت جزئیات می‌پرداخت. پس از آن نیز به‌ وسیلۀ سمباده‌های نرم، روی صورت را با توجه به رنگ چهره، جورابِ زنانۀ نازک می‌چسباند و در نهایت صورت را گریم می‌کرد. هم چنین رنگ‌گذاری بر روی چهره، به وجود آوردن ابرو، مو، ریش و سبیل به وسیله پشم‌گوسفند خود‌رنگ و در مواردی موی انسان انجام می‌شد. دوخت و دوز لباس، کفش و کلاه نیز  همگی با دقت فراوان در انتخاب جنس و رنگ پارچه صورت می‌گرفت و در نهایت با دست دوخته می‌شد. 

استاد جهانگیر ارجمند یک سال پیش از ترک این دیار، در بهمن‌ ماه سال ۱۳۹۱ مجموعه مجسمه‌های مینیاتوری مردم‌شناسی‌اش را به باغ نگارستان دانشگاه تهران اهدا نمود و آثار ایشان پس از آماده‌سازی مکان مناسب برای نمایش و بازدید عموم، از تیرماه سال ۱۳۹۳ در معرض دید علاقه‌مندان به حوزۀ مجسمه‌سازی قرار گرفت. لازم به ذکر است که  دیگر آثار جهانگیر ارجمند هم‌چون مجموعه تندیس‌های مردم‌شناسی اقوام ایرانی توسط سفارت آلمان خریداری و به آن کشور منتقل شده و برخی از آثار ایشان نیز در آمریکا می‌باشد. هم‌چنین در موزه صنایع دستی ولنجک نیز تعدادی از تندیس‌های جهانگیر ارجمند نگهداری می‌گردد. 

توکل اسماعیلی، متولد ۱۳۰۲ در قزوین و بزرگ شدۀ محلۀ نازی‌آباد تهران می باشد، که بیشتر او را با نام «مش اسماعیل» می‌شناسند. مش اسماعیل هر چند کار خود را از سال ۱۳۴۲ به عنوان مستخدم در کارگاه مجسمه‌سازی دانشکدۀ هنرهای زیبا دانشگاه تهران آغاز کرد، اما دیری نگذشت که به واسطۀ ذوق هنری خود‌ و تجربیات دیداری‌ که در کارگاه مجسمه کسب کرده بود، توانست به هنرمندی خودآموخته بدل شود و آثار بدیع و نویی را در عرصه مجسمه‌سازی ایران خلق نماید. 

هرچند مش اسماعیل در سال‌های ابتدایی استخدام در دانشگاه، مجسمه‌های سفالی نیز می‌ساخت؛ اما عمده شهرت او به واسطه مجسمه های فلزی‌‌اش است. در واقع او از نخستین هنرمندان عرصۀ مجسمه‌سازی ایران است که آهن را جایگزین گِل رُس و سنگ کرد. مش اسماعیل در زمینۀ مجسمه‌های فلزی با مفتول، از تکه‌های ورق آهن و زائده‌های کار دیگران استفاده می کرد. او شیوه خاص خودش را داشت؛ به طوری‌که از بافت جوشکاری به خوبی استفاده می‌کرد و این بافت در کنار حالت ساده فرم‌هایش و تجسم ناخودآگاه او از پیکره‌ها، نشأت گرفته از ارتباط شفاهی او با هنرهای قدیمی ایران بود. 

آثار خلق شده توسط مش اسماعیل همواره برگرفته از مضامین عامیانه، اسطوره‌های آشنای ایرانی و کاراکترهای روزمره در زندگی اجتماعی اطرافش بود. حتی پس از پیروزی انقلاب نیز مش اسماعیل به واسطه حضور در جنگ تحمیلی، مجسمه‌هایی با موضوع خانواده شهدا، رزمندان، زنان جنگ زده و نمونه‌هایی از این دست ساخت که نشان‌گر ارتباط قوی او با فضای پیرامونش بود.

با این حال آثار مش اسماعیل همواره از سادگی خاصی برخوردار بودند؛ چرا که او هیچ‌گاه از قالب‌های متعارف موجود در هنر مجسمه‌سازی پیروی نکرد. علاقه و پشتکار شگفت‌انگیزش طی سالیان متمادی موجب شد تا آثارش از دهه ۱۳۵۰ با استقبال روبرو شوند و در کلکسیون‌های شخصی و گالری‌های معتبر داخلی و خارجی به نمایش در آیند. 

توکل اسماعیلی معروف به مش اسماعیل سراجام در هشتم آبان ماه سال ۱۳۷۳ و در سن هفتاد و یک سالگی چشم از جهان فروبست.

مرکز هنرهای تجسمی بنیاد فرهنگی روایت فتح به پاسداشت مقام رفیع تمامی شهدای والا مقام مدافع حرم، به ویژه شهید محسن حُججی، اقدام به برگزاری مسابقه ملی طراحی یادمان شهید محسن حججی با هدف نصب در یکی از میادین شهر تهران نموده است. از این‌رو با توجه به اهمیت موضوع، طی فراخوانی از  کلیه هنرمندان، اساتید، دانشجویان و افراد خلاق در سراسر کشور دعوت به عمل آورده تا در این مسابقه ملی شرکت نمایند. گفتنی است مهلت ثبت‌ نام و ارسال آثار از ۱۵ شهریور ماه لغایت ۲۵ مهرماه می‌باشد و داوری اولیه در ۲۶ مهر انجام می‌پذیرد. هم‌چنین آخرین مهلت ارسال ماکت آثار نیز ۲۵ آبان ماه می‌باشد و داوری نهایی و اعلام نتایج در آذر ماه سال ۱۳۹۶ مصادف با هفته بسیج انجام می‌گیرد.

علاقه‌مندان جهت کسب اطلاعات بیشتر می‌توانند به دبیرخانۀ مسابقه به آدرس: تهران، خیابان کریم خان زند، خیابان حافظ شمالی، بن بست وحدت، بنیاد فرهنگی روایت فتح، طبقه اول، مرکز هنرهای تجسمی مراجعه نمایند و یا با شمارۀ ۸۸۹۱۱۲۱۴-۰۲۱ تماس حاصل نمایند و یا از طریق پایگاه الکترونیکی www.resistart.ir  در جریان اخبار و اطلاعات مسابقه قرار گیرند. 

لازم به ذکر است که تصاویر ارسالی می‌بایست به همراه فایل word مشخصات شامل نام و نام خانوادگی، شماره تماس و آدرس ایمیل و رزومه هنرمند به نشانی الکترونیکی info@resistart.ir ارسال گردد و یا در قالب یک DVD به دبیرخانه تحویل داده شود.

سازمان زیباسازی شهر تهران بنا به ماموریت و اهداف خود در زمینه زیباسازی، ایجاد هویت بصری، خاطره جمعی و توسعه پایدار شهری با بهره‌گیری از هنر مجسمه‌سازی، اقدام به برگزاری فرخوان دریافت آثار حجمی و مجسمه‌ی شهری نموده‌است. این فراخوان فرصتی برای هنرمندان مجسمه‌ساز ایجاد می‌کند تا از این طریق ایده‌ها و طرح‌های خلاقانه برگزیده‌شده خود را در فضاهای شهری به نمایش بگذارند. طرح‌ها و ایده‌های پیشنهادی هنرمندان باید بر اساس موقعیت و مختصات مکان و سوابق تاریخی آن و با در نظرگرفتن جانمایی دقیق محل نصب اثر در فضاهای عمومی شهر تهران طراحی شده‌باشد.
از هنرمندان مجسمه‌ساز دعوت می‌شود، از تاریخ ۲۰ تا ۳۰ آبان ماه با مراجعه به واحد تامین طرح مدیریت آثار حجمی سازمان زیباسازی تهران، واقع در خیابان پاسداران، میدان هروی، خیابان وفامنش، کوچه جمالی شرقی، پلاک ۱۲- عمارت عین‌الدوله و تحویل موارد زیر در این فراخوان ثبت نام نمایند.
• ارائه‌ی توضیح و توجیه طرح پیشنهاد‌شده
• ارائه‌ی مختصات و مشخصات اثر (جنس اثر، ابعاد اثر، تکنیک ساخت و ... )
• ذکر مکان پیشنهادی نصب و ارائه فایل‌ جانمایی مجازی دقیق با رعایت اشل واقعی اثر (طرح‌ها صرفا بر اساس مکان پیشنهادی بررسی می‌شوند)
• ارائه‌ی قیمت پیشنهادی و برآورد هزینه دقیق
• رزومه مستند هنرمند
تلفن‌های تماس با دبیرخانه ۷- ۲۲۹۶۹۷۴۴ داخلی ۱۰۱ تا ۱۰۳ می‌باشد. همچنین هنرمندان عزیز جهت کسب اطلاعات بیشتر می‌توانند به سایت‌های http://www.zibasazi.ir و https://www.festivart.ir مراجعه نمایند.

پیکره سلام، عنوان مجسمه‌هایی است که در سال ۱۳۹۰ توسط غلامحسین سهرابی ساخته شده‌اند. مجسمه سلام ، خانواده‌ای را در حال تعظیم و ورود به صحن آقا امام رضا(ع) نشان می‌دهد، این خانواده شامل چهار پیکره و پنج شخصیت پیرمرد، پیرزن، مرد جوان، زن جوان و نوجوان‌ است که به رسم زائران و شیفتگان شمس الشموس دست بر سینه نهاده و ارادت‌ خود را به مولایشان نشان می‌دهند. مجسمه‌های سلام که طی یک سال ساخته شده، از جنس برنز و با ارتفاع ۲/۳۰ تا ۲/۷۰ می‌باشد. غلامحسین سهرابی دانش‌آموخته رشته هنر و دارای مدرک کارشناسی ارشد در رشته پژوهش هنر از دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران است. غلامحسین سهرابی سازنده اثر می گوید : اتفاقی به طرح کنونی مجسمه های سلام نرسیدم بلکه روی این موضوع فکر کردم و به چند پرسوناژ اصلی رسیدم که هر یک نماینده ای از نسل خود هستند. البته ابتدا کودک را به اقتضای سنش بازیگوش طراحی کرده بودم که پشت مادرش قرار دارد و نگاهش به سمت حرم نیست اما از آنجایی که ممکن بود بی احترامی به حرم تلقی شود، در نهایت پیشنهاد کردند نحوه قرارگرفتن آن را تغییر دهم.