نشریه خط

مدرسه سینمایی عمار همزمان با دهه فجر و درپیش بودن راهپیمایی ۲۲ بهمن، فراخوانی با عنوان «قاب پیمایی» جهت ثبت حضور اقشار مختلف مردم در این روز ملی منتشر کرد.

بر اساس این گزارش، در این فراخوان آمده، هر فرد می تواند با چند مجموعه عکس در این مسابقه شرکت کند و حداقل عکس برای هر «مجموعه عکس» داستانی ۱۰ فریم است.

شیوه نامه پروژه عکاسی داستانی راهپیمایی: هدف از این پروژه عکاسی،شخصی سازی مناسبت های عمومی و ملی است. یعنی راهپیمایی را به عنوان یک آئین ملی وعمومی از زاویه  یک فرد یا خانواده ببینیم.

• مجموعه عکس حاوی قصه حضور یک فرد یا خانواده در راهپیمایی باشد.
• از زاویه شخص یا خانواده با راهپیمایی مواجه شویم.
• همراهی با سوژه می تواند قبل از راهپیمایی یا از منزل شروع شده و تا اتمام راهپیمایی و بازگشت ادامه داشته باشد.
• انتخاب سوژه و گزینش لحظات مناسب برای عکاسی دو رکن مهم این پروژه است.
• برای هر عکس یک عکس-نوشت 50 کلمه ای و یا برای هر مجموعه یک یادداشت 500کلمه ای بنویسید

لازم به ذکر است مهلت ارسال آثار تا ۲۵ بهمن ماه درنظر گرفته شده است و علاقمندان می‌توانند آثار خود را به آی‌دی تلگرامی ghabpeymaei@ ارسال کنند.

بنابراین گزارش به پنج نفر اول هرکدام سه میلیون تومان، پنج نفر دوم هرکدام دو میلیون تومان و پنج نفر سوم هرکدام یک میلیون تومان ، اهدا می‌شود.

هر خانه جایگزین درختی می‌شود، حیات درختان قطع می‌شود تا راه‌ها و خانه‌ها ساخته شوند و انسان نمی‌داند که قطع شدن حیات درختان یعنی پایان زندگی خود او.
خوشبختانه چند سالی است که هنرمندان کشورمان به‌طور خاص به مسائل زیست محیطی علاقه نشان داده اند و آثار هنری زیادی با این موضوع
خلق کرده‌اند. در جشنواره هنرهای تجسمی فجر نیز چند اثر هنری با این موضوع به چشم می‌خورد.
یکی از این آثار، مجموعه چیدمانی است که توسط عمادالدین انوشیروانی در اعتراض به قطع درختان جنگل ابر، خلق‌شده است. در این اثر هنرمند تعدادی تنه‌ی درخت را به نشانه‌ی درختان قطع‌شده کنار هم قرار داده است و روی هر کدام از آن‌ها، نقشه‌ی خانه‌ای کشیده شده است. خانه‌ای که احتمالاً جایگزین این درخت قطع‌شده می‌شود. در میان این تنه‌ها، متنی قرار داده‌شده است که وضعیت جنگل ابر را در چند سال گذشته بیان می‌کند. زمانی که بیننده این متن را می‌خواند با نگاهی دیگر و متفاوت از قبل به این اثر می‌نگرد و تازه عمق و دردناکی فاجعه‌ای که اتفاق افتاده است را درمی یابد.
این اثر و آثار دیگر در این حوزه قدم‌های کوچک و نوپا ولی تأثیرگذاری هستند که می‌توانند جامعه را بیدار کنند. درصورتی‌که این آثار از گالری‌ها بیرون آمده و در میان مردم اجرا شوند قطعاً تأثیری دوچندان خواهند داشت.

یکی از کاربردهای ظروف در گذشته، ثبت وقایع، رویدادها، جملات مختلف و تصاویر اشخاص بوده است. هنرمندان ظروف را چون الواح سنگی و یا صفحات کاغذ به کار می گرفتند تا آنچه تصور می کردند و یا آنچه در اطرافشان اتفاق می افتاد را روی آن بنگارند.
دراین مجموعه سعی شده است،که از ترکیب بندی، نگاره ها، پیکره ها و خط نقاشی اثری هنری خلق شود
این مجموعه که در جشنواره تجسمی فجر ۹۴به نمایش در آمده است، شامل ۴ظرف سرامیکی است که تصاویر انسانی الهام گرفته از نگاره ها و قسمتی از متون داستان های کهن ایرانی مانند کلیله و دمنه با خط نسخ، متناسب با فرم ظرف روی آن نقش بسته است. فرم موج مانندی که بر پس زمینه ی ظروف قرار دارد و بافتی که بعدا روی ان اضافه شده است متناسب با محل قرار گیری  پیکره ها و نوشته ها، تصویری در حال حرکت از اثر به بیننده منتقل می کند.
این اثر با بازگشت به مفاهیم گذشته، قصد ارائه ای اثری نو را تا حدی محقق کرده است. مجموعه ای  که صرفا یک اثر هنری نیست و می تواند کاملا کاربردی باشد. این نوع نگاه به ظروف، فراتر از کاربر ساده ی انها می تواند باعث نوآوری های زیادی در صنعت سرامیک و   ظروف مصرفی شود  و تزیینات موجود روی این ظروف را متحول کند.

گرافیک مثل سایر حوزه‌های هنری مرتبط با فیلم(طراحی لباس، طراحی چهره و...) از جایگاه مهمی برخوردار است، اما به رسمیت نشناختن آن، به خصوص در امر طراحی پوستر، از سوی برخی فیلم‌سازان و تهیه‌کنندگان، سبب شده تا این حرفه هنری هنوز به جایگاه واقعی خود دست نیابد. 

از همین رو است که مسئله تجاری سازی با مسئله پوسترسازی فیلم‌های ایرانی به شکل کوری گره خورده؛ آن چنان که بعد از سی و چهار سال، هنوز  با آثاری بی هویت مواجهیم که بیشترین تلاش خود را برای به نمایش گذاشتن چهره بازیگران به کار بسته‌اند و بس. هر چند در  برخی ادوار جشنواره فجر، همچون دوره گذشته، با پوسترهایی به نسبت متنوع‌تر و هنرمندانه‌تر مواجه بودیم اما این اتفاق خوب نتوانست به یک حرکت مستدام بدل شود تا نتیجه آن به شکلی حرفه‌ای‌تر در این دوره تکرار گردد. 

در میان پوستر فیلم‌های داستانی امسال، تنها تعداد معدودی از آثار توانسته‌اند برخلاف جریان اصلی پوسترسازی حرکت کنند، به طور مثال پوستر دهه پنجاهی فیلم «سیانور»  با استفاده جسورانه از رنگ زرد در کنار نام کُشنده فیلم، توانسته به هویت بصری مد نظر طراح دست یابد. اما پوستر بلاتکلیف فیلم «دلبری» با وجود داشتن نامی خاص و تصویری سؤال‌برانگیز، همچنان ایده خامی است که به بار ننشسته و هویت بصری خود را به درستی نشناخته و نمی‌تواند به مخاطب انتقال دهد. در این میان، یکی از  دو پوستر فیلم «زاپاس» نیز با وام گرفتن از نقاشی‌های موندریان، فضای جالبی را رقم زده و بدین گونه بر گرافیک کار  تأکید بیشتری کرده است.  

هر چند همه اهالی سینما و سینما دوستان به خوبی از زمان شروع جشنواره آگاهند اما باز فرهنگ دقیقه نودی سبب می‌شود تا مراحل پایانی مربوط به پس از تولید فیلم به آخرین روزها برسد، و در این هیاهو نباید از پوستر فیلم‌ها انتظار زیادی داشت. وقتی پوستر رسمی جشنواره در بازه‌ای یک ماهه طراحی می‌شود، پوستر فیلم‌ها که دیگر جای خود دارند! با این همه نسل جدید سینماگران جوان در این دوره، نه تنها با آثارشان بلکه با اهمیت دادن به پوستر فیلم‌هایشان، نوید بخش اتفاقات تازه‌ای در حوزه فیلم‌سازی و طراحی پوستر فیلم بوده‌اند، شاید این نسل بتوانند خون تازه‌ای را در رگ‌های سینمای ایران به جریان درآورند.