کافی است دکمه شاتر را فشار دهیم، آن وقت هر کسی عکاس می شود! البته این عبارت به آن هایی منسوب می شود که فکر می کنند عکاس شدن به همین مفتی هاست و فقط دوربین لازم است؛ اما نمی دانند که عکاسی هنری است مشکل، که شکل دیجیتالی اش ظاهری سهل الوصول به آن بخشیده و در این میان عکاسی تئاتر یکی از مهجورترین و در عین حال سخت ترین شاخه های عکاسی است که جنبه مادی قابل توجهی نیز ندارد و آن چه که هست بیشتر مدیون علاقه شخصی عکاسان است!
چیزی بین بودن و نبودن است، یعنی باید باشی و دیده نشوی تا مبادا مثلا حس بازیگر را به هم بزنی و سخت تر این که باید در لحظه زاویه ات را بشناسی و قابت را ببندی و تصمیم بگیری، چون ذات تئاتر در لحظه بودن را می طلبد. در این بین عکس های «سقراط» حمیدرضا نعیمی مثال خوبی هستند از عکاسی تئاتر، که می شود درباره آن ها صحبت کرد. اثری پر جنب و جوش با نورپردازی و طراحی صحنه و لباسی خلاقه که کمتر در تئاترهایمان دیده ایم و با ریتمی بالا که سرعت عمل عکاس را می طلبد و شکارهای خوبی را نصیب امیر خدامی کرده است.
عکس های سقراط گاه راوی نمایش اند و گاه کمی بیشتر از یک عکس از یک اتفاق می نمایند. در واقع خود تبدیل به اثر هنری مجزایی می شوند که راوی نگاه عکاس هستند. این برای سومین بار است که حمیدرضا نعیمی با سقراط راهی تالار وحدت می شود تا میزبان مسافران بهاری تهران باشد، فرصتی که نصیب کمتر تئاتری می شود!
