عکاسی به خلاف دیگر هنرها در خلوت هنرمند خلاصه نمی‌شود و عکاس ناگزیر با محیط زنده‌گی و آدم‌های اطراف‌ش تعامل رو در رو دارد. اما این‌که عکاس به سراغ چه چیزهایی برود و سوژه‌های‌ش را چه‌گونه بنماید همه وابسته به اوست. مختار حسین‌زاده از عکاسان خیابانی و موبایل به دست نسبتا مطرحی است که عکس‌های‌ش به خصوص در اوری‌دی‌های اینستاگرامی زیاد دیده می‌شود. قسمت زیادی از تصاویر او را صحنه‌های سیاه تشکیل می‌دهد. سیاه نه فقط به معنای بی‌رنگ و سیاه و سفید بودن تصاویرش، بل‌که به معنای زاویه‌ی دید و نحوه‌ی روایت او. مختارزاده علاقه‌ی زیادی به ضبط قاب‌های دردناک، سرد و غم‌گین از روزمره‌های مردم دارد. اگرچه هنرمند باید آینه‌ی مردم‌ش باشد اما ماندن در مشکلات و سرودن مرثیه‌های ناامیدکننده دردی را دوا نخواهد کرد.
حسین‌زاده با انتخاب حساب‌شده‌ی عناصر تصویر حرف خودش را می‌زند. او گاهی فارغ از اصول ترکیب‌بندی و زیبایی شناسی عکاسانه، با هم‌نشینی و ارتباط معنادار اجزای تصویر تاثیر حسی و معنایی پشت لنز را به مخاطب منتقل می‌کند. این موضوع را می‌توان از بازخورد مخاطبان به تصاویر ظاهرا عادی او به خوبی فهمید. تصاویر سیاه و سفید او گذشته از بار معنایی، گاه خلاقیت‌هایی فرمی و بدیعی دارند که غالبا به کمک بازی نور و سایه و تعادل میان سیاه و سفید ایجاد شده است.
