خانه ای روستایی در گرگان، که طراحان آن تلاش کرده اند اثر خود را بر اساس سادگی طراحی کنند و به نوعی ساده گرایی(مینیمالیسم) ایرانی را به بیننده عرضه کنند. ساخت این خانه به سال ۱۳۸۵ برمی گردد؛ خانه ای که صاحبانش میوه های محصول باغ را به فروش می رسانند. سعی شده ضمن رعایت سادگی در طراحی، تمامی عناصر هویت ساز در بنا، از جمله میوه های باغ زیباتر جلوه کنند. این بی پیرایگی حتی در جزییات اجرایی و نحوه زینت بخشی به جداره ها و سطوح نیز دیده می شود. خط نوشته هایی سیاه رنگ که ضمن ایجاد تضاد رنگی با زمینه، به شیوه ی دستی بر روی دیوار نقش بسته و طراح از این طریق توانسته، از هنری ایرانی در قالب عناصر دکوراتیو استفاده کند.
به علاوه، برای پایدار کردن بنا و حفظ ارزشهای بستر آن، مصالح محلی و مصالح موجود در بازار گرگان با استفاده از فن آوری و جزییات ساده مورد استفاده قرار گرفتند؛ این امر هزینههای ساخت را به میزان زیادی کاهش داد. ساقه های درخت انجیلی در سقف، سنگ های رودخانه زیارت و ماسه های صدفی جزیرهی آشوراده در محوطه سازی به کار برده شدند. صندوق و درب های کوچک فضای خصوصی نیز از جعبه ی کندوهای عسل منطقه ساخته شده اند. مجموعه ی این عوامل باعث می شود این نوع طراحی را مبتنی بر بوم بدانیم.