نشریه خط

انجمن اهدای عضو این سال‌ها تلاش‌های زیادی برای فرهنگ‌سازی جهت اهدای عضو به بیماران نیازمند و در انتظار پیوند انجام داده است، از جمله ساخت فیلم و رسانه‌ای کردن خبر اهدای اعضا هم‌وطنانی که مرگ مغزی شده‌اند اما در کنار تمام این تبلیغات اعلام کرده است: طبق آمار جهانی، نیمی از موارد مرگ مغزی می توانند اهدای عضو نمایند در حالیکه سالانه فقط یک چهارم موارد به اهدای عضو می رسند.
لذا در جهت فرهنگ‌سازی برای اهدای زندگی،  این‌بار زبان هنر به عنوان زبان لطیف و گویا در اولین جشنواره هنرهای تجسمی نفس به بیان زیبایی های این کار خداپسندانه و زندگی‌بخش پرداخته است. در این جشنواره کلیه هنرمندان رشته‌های تجسمی از جمله عکاسی شرکت داشته‌اند و آثار برگزیده مرداد ماه سال جاری در خانه هنرمندان به نمایش گذاشته شد. در بخش عکس، اثر نگار لطیفیان، دانشجوی دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران برگزیده اول جشنواره شد. نگار لطیفیان در این اثر به معضل فروش کلیه و کبد پرداخته است. عکس‌های او دیوارنگاره‌هایی هستند که از کوچه شهید حسینی واقع در خیابان ولیعصر برداشته شده‌اند. دیوارهای این کوچه پر از آگهی‌های غیرمجاز و غیرقانونی فروش اعضا هستند، کاری که با اهدای عضو مصدوم مرگ مغزی کمتر شاهد آن خواهیم بود و چه بسا بیشتر نیاز پیوند از طریق اهدای عضو این عزیزان مرتفع شود.
لطیفیان سرتاسر کوچه به طول هفت متر را بصورت متوالی عکاسی کرده است. و با کنار هم قرار دادن عکس‌ها، طوماری از آگهی‌های غیرمجاز را در صفحات کتابی آکاردئونی کنار هم آورده است. کتاب عکس‌های او طومار زندگی است. طومارزندگی کسانی که برای زنده ماندن در آن خود را خریده یا فروخته‌اند. همان‌طور که هنرمند با نحوه ارائه اثرش به ما یادآوری می‌کند کتاب کوچه شهید حسینی نیازبه نگاهی ذره‌بینانه و با توجه و دقت بیشتری به معضلات اجتماعی دارد.

مجسمه‌های رضا لواسانی را احتمالا در نگاه اول نخواهید فهمید. او به دلیل علاقه‌ی فراوان‌ش به ادبیات، سعی در مجسم کردن واژه‌ها و مفاهیمی از شعرهای حافظ و مولانا داشته است. او معتقد است که بیرون کشیدن لغات از کاغذ و تبدیل آن‌ها به فرم‌های سه‌بعدی کار دشواری است، که روآوردن بیش‌تر هنرمندان به آثار فرمی و غیرمفهومی نیز احتمالا به همین دلیل است. مجسمه‌های دو نمایش‌گاه اخیر لواسانی در گالری اثر با عناوین «حیرت» و «زندگی»، هر کدام نتیجه‌ی سه سال تلاش او برای ساخت این آثار عظیم با تکنیک پایپه ماشه یا خمیر کاغذ هستند. غیر از دلایل شخصی او برای استفاده از این تکنیک، خمیر کاغذ مجسمه‌ها را به آثاری سنگی شبیه می‌کند که در عین حال جزئیات فراوانی دارند و این شاید نخستین عامل جذابیت آن‌هاست. لواسانی با بزرگ کردن ابعاد مجسمه‌های‌ش تا اندازه‌ی دو و سه متر، قصد برانگیختن اعجاب تماشاگر در وهله‌ی اول، و سپس انتقال مفهوم مورد نظر خود را از طریق عنوان هر کار داشته است. بی‌رنگی این آثار هم‌چون کاری که عکس‌های سیاه و سفید در عکاسی می‌کنند، اجازه‌ی درگیر شدن بیش‌تر مخاطب با فرم‌پردازی و عمیق شدن در معنای آن را خواهد داد. اگرچه توانایی هنرمند در پرداخت فرمی این مصالح برای همه جالب بوده است، اما مجسمه‌ها بیش از اندازه به لغات مورد نظر او نزدیک‌اند و این امکان دریافت یک مفهوم کلی از اثر را کاهش داده و آن را مشروط به خواندن عنوان هر اثر می‌کند.

شخصیت پردازی، رنگ گذاری، انتخاب تکنیک و ترکیب بندی، مراحلی نام آشنا هستند که هر تصویر گری در حین کار با آنها دست و پنجه نرم می کند؛ عواملی که چگونگی پرداخت به هرکدام، سبک و سیاق شخصی هر تصویر گر را مشخص می کند.

پژمان رحیمی زاده از آن دسته تصویرسازانی است که تمامی عوامل نام برده را در آثارش به بهترین نحو ارائه می کند. در یک کلام تصویرسازی های او پرمایه اند. تعدد رنگ های به کار رفته، تکثر شخصیت ها و عناصر موجود در هر صحنه و پرداخت به جزئیات از شاهدان این پرمایگی هستند.وی در آثارش با کنترل و ترکیب مناسب رنگ ها و عناصر متعدد در کادر، درک درست از رنگ و فضا را به رخ مخاطب می کشد.

در نهایت می توان سبک رحیمی زاده در تصویر گری را در چند جمله کلیدی خلاصه کرد؛ شخصیت پردازی با اغراق های اغلب کاریکاتور گونه، فضا های صحنه آرایی شده، توجه به جزئیات، نمایش رویا گونه صحنه ها و کاربرد رنگ های متعدد به صورت آب رنگی.