در مسجد جامع اصفهان که قدم می‌زنی، آنجا را دنیایی از تنوع و خلاقیت می‌بینی. بخش عمده‌ای از کاشی‌کاری‌های این مسجد از کنار هم قرار گرفتن قاب‌های مجزایی به وجود آمده که هر کدام برای خود عالمی دارند و شاید سخن ناگفتۀ زیادی در آنها نهفته باشد. این کاشیکاری‌ها که همچون تابلوهای نفیسی بر دیوارهای مسجد جامع نصب شده‌اند، با ویژگی‌های منحصر به فرد خود، همچون شناسنامه‌ای برای این مسجد عمل می‌کنند. تنوع این قاب‌ها در دو ایوان جنوبی و غربی قابل توجه است. حتی در نمای اصلی مسجد نیز می‌توان این قاب‌بندی های خاص را دید. گویی هنرمندانی که در اینجا عرضۀ اندام کرده‌اند هیچ ترسی برای استفاده از این همه طرح و نقش نداشته اند و بی هیچ واهمه‌ای تلفیقی از انواع کاشی کاری را با نقوش گوناگون به کار برده‌اند.
باید تأسف خورد که امروز جای چنین نغزکاری‌هایی در معماری ما خالی‌ست. درحالیکه از طریق این هنرها می‌توان صنعت تزیینات ساختمانی را متناسب با قد و قوارۀ ایرانی بومی کرد و با استفاده از تجارب عالی استادکارانی که هنوز هم برخی از آنها درمیان ما هستند، طرحی نو درانداخت و در بازارهای دکوراسیون و دیزاین و ... جایگاهی درخور معماری ایرانی به دست آورد.
