نشریه خط

بسیاری از ما در طول روز برای سهولت تردد در خیابان‌ها، از پل‌های عابر پیاده استفاده کرده‌ایم و یا در مواردی گذر از خیابان را باوجود تمام خطراتش به استفاده از پل‌ها ترجیح داده‌ایم. دلیل عدم استفاده‌ی بسیاری از شهروندان از پل‌های عابر، در ابتدا سختی بالا رفتن از پله‌ها، طولانی بودن بعضی از پل‌های عابر و لغزندگی پله‌ها در فصل‌های بارانی سال بود. به‌مرور با افزایش پل‌های عابر پیاده‌ی مکانیزه که مجهز به پله‌ی برقی بودند و با نرده‌کشی خیابان‌ها، عده‌ی بیشتری از مردم به سمت استفاده از پل‌ها روی آوردند.
مشکلی که امروز باعث کاهش استفاده‌ی عابران از پل‌ها شده است، کم شدن امنیت است. وجود آگهی‌نماهای (بیلبورد) بزرگ روی پل‌ها باعث بسته شدن فضای دید پل ‌شده است. این نکته بخصوص در شب، در شرایطی که بسیاری از پل‌ها از نورپردازی مناسبی برخوردار نیستند، باعث کاهش امنیت عابران شده است. زورگیری و ایجاد مزاحمت برای بانوان، تکدی گری و استقرار کارتن‌خواب‌ها و دست‌فروشان روی پل‌ها، در سال‌های اخیر افزایش‌یافته است. بسیاری از آگهی‌نماهای روی پل‌ها مربوط به تبلیغات فرهنگی خود شهرداری است که می‌تواند با اتخاذ تدابیری بدون چشم‌پوشی از این تبلیغات، از مشکلات به وجود آمده برای عابران جلوگیری کند. جدایی از این نکات در بسیاری از نقاط شهر می‌توان به‌جای پل‌های عابر پیاده که تا حدی باعث شلوغی بصری چهره‌ی شهر می‌شود، از راه‌حل‌های دیگری استفاده کرد. طراحی فرمی پل‌های عابر پیاده در ایجاد چهره‌ای متفاوت از شهر بسیار مؤثر است. پل‌های عابر پیاده در مناطقی از تهران که در کنار خطوط مترو و قطار بین‌شهری است، برای ایجاد امنیت با تورهای فلزی پوشیده شده است ولی آیا نمی‌توان با یک طراحی مناسب در کنار امنیت، فرمی زیبا برای آن ایجاد کرد؟ در بعضی از نقاط شهر، شاهد طراحی‌های خوبی برای پل‌های عابر بوده‌ایم که با افزایش این روند و توجه بیشتر به  طراحی منطبق با بافت محیط اطراف  آن، می‌تواند مانند یک مجسمه‌ی شهری به زیباتر شدن چهره‌ی شهر و هم به افزایش رغبت شهروندان برای استفاده از پل‌ها کمک شایانی کند. شاید پل عابر پیاده طبیعت و ابریشم که امروز در شهر تهران به‌عنوان مقصد گردش گری موردتوجه قرارگرفته‌اند نمونه هایی از این تلاش باشند.