در آستانۀ جام‌جهانی فوتبال ۲۰۱۸، خانه طراحان انقلاب اسلامی با راه اندازی کمپین «با هم قهرمانیم» مجموعه پوسترهایی را با همین عنوان و با شعار «یک ملت، یک ضربان» طراحی و اجرا نموده و در سطح شهر به اکران در آورده است. هدف از راه اندازی این کمپین حمایت از تیم ملی فوتبال ایران و تأکید بر وحدت و انسجام ملی به عنوان یک عنصر پیشبرندۀ مهم است، که حاصل آن پیشرفت و پیروزی ایران و ایرانی در تمامی عرصه‌های ورزشی و غیر ورزشی می‌باشد. گفتنی است این روزها تعدادی از این آثار بر فراز بزرگ‌ترین دیوارنگارۀ کشور در میدان حضرت ولی‌عصر(عج) نیز به نمایش درآمده‌اند، تا بیش از پیش حال و هوای فوتبال را با چاشنی وحدت و همدلی همراه سازند.
محمدرضا دوست محمدی، محمد شکیبا، سینا رعیت‌دوست، محمود آراسته‌نسب و محمد تقی‌پور از جمله طراحان و عوامل ساخت پوسترهای «با هم قهرمانیم» می‌باشند.
مجموعه رباط و قلعه‌ی عمرانی در ۲۵ کیلومتری جاده گناباد-تربت حیدریه، درشمال شهر گناباد و در مجاورت پاسگاه انتظامی شهید سالاری قرار گرفته‌است. این اثر تاریخی در ۲۷ اسفند ۱۳۸۷ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این مجموعه در دهه ۵۰ به دلیل خشکسالی‌های پیاپی متروک شده و ساکنان آن به روستایی در مجاورت آن کوچ کرده‌اند که عزیزآباد نام دارد.
«عکاسی یکی از مهم‌ترین روش‌هایی است که به وسیله ی آن یک باستان شناس و مردم نگار می‌تواند تمام جنبه‌های کار میدانی خود را به شکل روزانه ثبت کند. به دلیل مستند و عینی بودن عکس، از آن به عنوان یک مدرک علمی در محوطه‌ها و حفاری‌ها و هم‌چنین اسناد تاریخی استفاده می‌شود. این گزارش‌های تصویری می‌توانند در صورت وجود ابهام و بروز مشکل در یادداشت‌ها نیز به کار گرفته شوند. در مورد یافته‌های مورد تردید، ثبت از طریق یک عکاسی دقیق می‌تواند آخرین وسیله برای اثبات صحت کار میدانی باشد.
کتاب‌ها و نشریات بسیاری در مورد ماهیت یک عکاسی اصولی وجود دارد اما مهم این است که بدانید «عکاسی باستان‌شناسی» و «عکاسی مردم‌نگاری» با «عکاسی هنری» بسیار متفاوت بوده و به یک معنی نیستند. عکاسی باستان‌شناسی و مردم‌نگاری یک هدف مشخص و محدود دارد که همان مستندسازی یک محوطه یا منطقه با جزئیات تکنیکی لازم است که این کار بیشتر جنبۀ تحلیلی دقیق دارد. به این دلیل، علاوه بر پیروی از یک‌سری اصول اولیه مانند ترکیب و نورپردازی، عکاسی باستان‌شناسی و مردم‌نگاری استانداردهای ویژه خود را دارد؛ هرچند که همواره مجالی برای عکاسی هنری و شخصی در یک حفاری و یک منطقه مورد مطالعه مردم نگار نیز وجود دارد.
کتاب حاضر با هدف دست‌یابی به مناسب‌ترین و ساده‌ترین راه‌کارها، اصول، فنون و روش‌های مؤثر عکاسی در پژوهش‌ها، کاوش‌ها و آثار باستانی را در اختیار باستان‌شناسان قرار می‌دهد.»
گزیده‌ای از پیشگفتار کتاب «عکاسی در باستان شناسی و نگاهی به عکاسی مردم نگاری» نوشته ندا حسین طهرانی، که توسط موسسه فرهنگی انتشاراتی پازینه برای نخستین بار در سال ۱۳۹۴ چاپ و منتشر گردید.
داشتم عکس های اینستاگرام رو بالا پایین می کردم که رسیدم به یک برگ کمیک استریپ که بالایش نوشته بود «آموزش حجاب» به ذهنم رسید که الان با مجموعه ای از خانم های محجبه و لپ گلی روبرو می شوم ولی تفاوتی وجود داشت. مادر و دختری که در داستان بودند در جلوی محارم خودشان بی حجاب بودند و درخارج از منزل پوشیده بودند.
کیفیت ظرفی که در آن غذا می خوریم، اگر نگوییم بیشتر، هم میزان کیفیت مواد غذایی مورد استفاده، حائز اهمیت است؛ این مهمی است که امروزه مردم ما، علی رغم اهمیتی که پیشینیان برای این موضوع قائل بودند، نسبت به آن بی توجه شده اند. فرهاد قصیری، دانش آموخته رشته معماری از دانشگاه تهران، دغدغه احیای چنین فرهنگی را داشت؛ به همین جهت، در کنار فعالیت حرفه ای خود، ظروفی از جنس مس را طراحی و ساخت که توانست بازنمایی گوشه ای از توان بازمانده مسگری این مرز و بوم باشد؛ یادگاری ناب با پیشینه ای هزاران ساله که اکنون انقراض آن، برای نسل ما ارث مانده است. این ظروف دست ساخته، در بهمن ماه سال ۱۳۸۸ در گالری گلستان تهران، به معرض نمایش درآمد. انتخاب عنوان "ظرفدیس" برای این نمایشگاه، ضمن این که به دو واژه ی "تندیس" و "سرویس" هم پهلو می زد، عنوان با مسمایی برای این آثار بود. آثار این نمایشگاه، با نیم نگاهی به اندوخته های آشکار و نهان در ظرف های مسی سنتی، نونگری را در موارد زیر آزموده است:
- گذار از سادگی به پیچیدگی
- جستجوی توازنی فراتر از تقارن شکلی
- رهایی از سکون و تحرک بخشیدن
ظرفدیس تلاش دارد، میان بازنمایی فرهنگ رو به انقراض مسگری و پویش یک فرهنگ غذایی اصالت گرا، پیوندی ایجاد کند. ظرفدیس خالی، همچون تندیس و سردیس می تواند آرایه ی فضای زندگی باشد، اما کاربرد آن همچون هر ظرف دیگری، هیچ منعی ندارد، الا ملاحظه اکسیده نشدن ماده مس با خوراکی های تر و تازه ترش و شور در ظرف های متداول امروزی که شکل هندسی ساده ای پیدا کرده اند. جای بسی نگرانی است که در حال حاضر این ظروف، به شدت صناعت زده و مقهور تولید انبوه شده و از ظرف های قدیمی و حال و هوایشان بسیار فاصله گرفته اند؛ به همین علت است که بازیابی تندیس گرایی، یکی از اهداف اصلی این آثار هنری به شمار می رود.
