چندی پیش یک از مجلات خودرو، مسابقهی طراحی خودرو برگزار کرد که نهایتاً به ساخت یک خودروی مفهومی کاملاً ایرانی منجر شد. پسازاین مسابقه و مسابقات دیگری که از سوی شرکتهای خودروسازی برگزار شد، امیدوار بودیم که اتفاقی در عرصهی طراحی خودرو در ایران رخ دهد، ولی با خرید خودروهای چینی، کرهای و فرانسوی و اقدام به مونتاژ آنها توسط شرکتهای خودروسازی داخلی، مشخص شد که این شرکتها حداقل تا چند سال آینده هیچ برنامهای برای خودکفایی در این عرصه ندارند و تنها به تغییراتی روی همین خودروها بسنده میکنند تا اسماً واحد تحقیق و توسعهی در این شرکتها زنده بماند.
با این رویکرد خودروسازان، جوانان ایرانی دست به اقدامی خودجوش زدند تا تواناییهای خود را به مدیران نشان دهند. آنها خودروهایی را با کمترین امکانات ساخته و به فروش رساندند. این خودروها اگرچه کپیهایی از خودرو فراری و لامبورگینی هستند ولی به خودروسازان ما ثابت میکند، جوانان ایرانی بدون اینکه قالب اصلی را داشته باشند و با امکانات اولیه میتوانند خودرو تولید کنند. جنس این خودروها فایبرگلاس است و به صورت دستسازو کارگاهی تولیدشده است.
درگذشته نیز طراحان خودرو ایرانی، طرحهایی قابلتأمل ارائه داده بودند. طرحهایی که نهایتاً توسط شرکتهای خودروسازی خارجی خریداری و ساخته شد. سؤالی که در اینجا مطرح میشود این است که چرا تولید یک خودرو در داخل همیشه باید وابسته به کشورهای خارجی باشد؟ و چرا کشوری که توانایی ساخت موشک و کشتی دارد، اقدام به تولید خودرو نمیکند؟