تجمع رسانه‌ها در نقاط خاصی از کشور مانع از دیدن قشر عظیمی از مردم این سرزمین می‌شود. مردمی که نه در رفاهند و نه در فقر مطلق. می‌شود با ساعاتی زندگی در میان آن‌ها شادی و غم‌شان و سختی و راحتی‌‌شان را فهمید و بدون اغراق‌های منفی و مثبت زندگی‌شان را به تصویر کشید.
مجتبی حیدری عکاسی است که خود را به گوشه و کنار شهرش محدود نمی‌کند و سرتاسر ایران بزرگ را برای بیان وضع مردمان‌ش طی می‌کند. سفرهای او غالبا به مناطق محروم است و در مجموعه‌های اخیرش نیز به سراغ کارآفرینان در مناطق کم‌تر برخوردار رفته است. در این پست فارغ از نگاه مجموعه‌ای به کارهای او تصاویری را خواهیم دید که در سفرهای شهر به شهرش ثبت کرده است و شاید در آینده، مجموعه تصاویر او را نیز از نظر بگذرانیم.
به نظر می‌رسد حیدری کارگردان خوبی است چرا که بعضی تصاویر او از چینش حساب شده و هدف‌مندی برخوردارند، چینشی که ترکیب فرمی و رنگی، نور و اجزای مهم صحنه در آن به خوبی به کار گرفته شده‌اند. او در بعضی عکس‌های‌ش توانسته روح مکان را با همین چینش‌ها و قاب‌بندی‌های حساب شده به مخاطب منتقل کند، می‌توان حدس زد که پشت ثبت این لحظات او توانسته به مخاطبان‌ش نزدیک شود و از آن‌ها رفتاری طبیعی را بگیرد.
