در گذشته درب و پنجرههای ابنیه را استادکارانی می ساختند که به نقوش هندسی تسلط کافی داشتند . با گذشت زمان و افزایش سرعت تولید، رفته رفته آنان جای خود را به شرکت های تولیدکنندهی درب و پنجره دادند که به صورت انبوه و از روی الگویی آماده این محصولات را میساختند و بدین ترتیب این هنر به فراموشی سپرده شد. با این حال، هنوز میتوان ردپای این فن را در برخی شهرهای تاریخی ایران دید. یکی از این استادکاران در شهر یزد هنوز مشغول به ساخت درب و پنجرههای چوبی به شیوهی قدیمی است.
او اجزای درب و پنجرهها را بدون استفاده از میخ یا چسب و با شیوهی فاق و زبانه به هم متصل میکند و با این روش دوام بیشتر آنها را موجب میشود. همچنین برای مقاوم شدن در برابر رطوبت، او از مادهای به نام سریش استفاده میکند که آن را به صورت یک لایه رنگ روی چوب میزند تا رطوبت چوب را گرفته و منافذ آن بسته شود. این ماده از جوشاندن استخوان گاو و گوسفند به دست میآید.
استادکار یزدی تمام الگوهای گره چینی را در کارگاه خود ترسیم میکند. ترسیم این گرهچینیها یکی از سختترین مراحل کار است و برای ترسیم آنها در مقیاس بزرگ وقت زیادی صرف میشود. در مرحلهی بعد این الگوها را روی چوب به کمک ارههای دستی برش میزنند که به دلیل ابعاد کوچک فاق و زبانهها این کار نیز وقت و حوصلهی زیادی را طلب میکند.
مرحلهی آخر مربوط به نصب شیشههاست. برای قرار گرفتن شیشه در قاب پنجره در زمان طراحی درزی را در نظر میگیرند که شیشه در آن چفت میشود. شیشه ها معممولا رنگی هستند. این موضوع علاوه بر زیباییای که در انعکاس نور به داخل خانه ایجاد میکنند، باعث دور شدن حشرات نیز میشود.
به گفته ی استادکار یزدی دربهای گرهچینیشدهی زیادی در بازار موجود است اما به دلیل استفادهی آنها از میخ و چسب و عدم رعایت بعضی نکات اصولی، از استحکام کافی برخوردار نیستند. با همهی این توضیخات اما استادکار یزدی به دلیل علاقه به این شغل، همچنان به کار خود ادامه میدهد و سعی دارد با آموزش این هنر آن را زنده نگاه دارد.