بازتاب تصویر در سه بعد و در امتداد سه محور فضایی ایده جالب و فوق العاده ای است که با عنوان ویدئو مپینگ شناخته می شود. این نوع نمایش پیچیده در واقع حاصلی از تکنولوژی پروژکتورها برای تبدیل هر سطحی به یک پرده نمایش است. هر چند که این تکنیک جدید و متعلق به عصر کنونی است، اما در واقع ایده اولیه آن به اواخر سال ۱۹۶۰ باز می گردد. یکی از اولین اجراهای عمومی این تکنیک نیز مربوط به افتتاح بازی خانه ارواح توسط دیزنی لند در سال ۱۹۶۹ بود که در آن از فیلم‌های ۱۶ میلی متری برای نمایش زامبی‌های بدون سر به صورتی واقعی استفاده کرد. بعد ها شروع عصر دیجیتال منجر به تغییرات جدی در این تکنیک شد تا جایی که امروزه ویدئو هایی روی ساختمان ها، اجسام پیچیده شهری، اتوموبیل، کفش و حتی صورت انسان نمایش داده می شود.
قابلیت های فوق العاده این نوع نمایش باعث شده تا هنرمندان و مراکز تبلیغاتی زیادی از آن بهره ببرند تا جایی که شاهد حضور چشمگیر این تکنیک در بسیاری از هنرهای اجرایی و مفهومی(consept,performance art)، صحنه ها و دکورهای نمایش و آراستن فضاهای شهری هستیم.
هدف عمده از کاربرد ویدئو مپینگ ایجاد یک توهم باور پذیر و خارق العاده برای مخاطب است و به عبارتی خطای دید و حرکت را به اشیاء ساکن می افزاید. در نتیجه اغلب آنچه توسط این سیستم نمایش داده می شود پیشتر متناسب با سطح نمایش در برنامه های خاصی مدل سازی شده و سپس توسط پروژکتورهایی که در سه محور xyz تنظیم شده اند بر سطح مورد نظر تابانده می شوند. به عبارتی این تکنیک صرفا یک بازی با تکنولوژی نیست و به نگاه و توانمندی های هنرمندانه نیز محتاج است. از جمله نرم افزار هایی که در این تکنیک به کار می روند می توان به Mad Mapper ،(MPM)Multi Projector Mapper ،vpt 0.6 اشاره نمود.
ویدئو مپینگ مدتی است که در ایران نیز باب شده و به عنوان فضا سازی دکور در بعضی از نمایش ها و پارک ها به کار می‌رود؛ با این حال به نظر می رسد که هنوز جای نگاه تخصصی و هنری در این آثار خالی است. این تکنولوژی برای به دست آوردن جایگاه حقیقی خود در ایران راه زیادی را در پیش دارد.
