موشن گرافیک حمایت هسته ای فرم و کلیت ساده ای دارد. می توان گفت در تکنیک اجرا حرف جدیدی برای گفتن ندارد؛ تعدادی تصویرسازی تخت، مرسوم و ساده که پشت سر هم ردیف شده اند.
ایده کلی کار استفاده از پلاکاردهایی است که در تجمعات مردمی استفاده می شود. محوریت فرم در این کار بر تابلوی ورود ممنوع راهنمایی و رانندگی متمرکزاست. گویی قرار است خط قرمزهای هسته ای یا به بیان این کار ممنوعات هسته ای، از زبان مردم به مسئولین یادآوری شود.
به لحاظ فضای رسانه ای حاکم بر مذاکرات هسته ای و اهمیت این موضوع بین اقشار مختلف مردم و مسئولین و وجود نظرات مختلف و بعضا متضاد نسبت به روند مذکرات، بنظر می رسد این کار در متن خودش به دنبال بیان صریح و مستقیم خواست های خود نیست و در برخی قسمت ها گویی با زبان کنایه قصد دارد همزمان چند مخاطب را هدف قرار دهد و از قضا کسی را هم عصبانی نکند! فضای شاد و لحن گوینده هم در این مسیرقرار گرفته است.
می توان گفت این اثر تلاش داشته به جای حمایت مستقیم از نظرگاهی خاص، در سطحی کمی بالاتر همه طرفین را کنار هم ببیند: مردم و مسئولین به عنوان یک کل واحد در انتقال پیام لحاظ شده اند.
به لحاظ رنگ، تنوع و پویایی حرکتی این کار می توانست پخته تر و جذاب تر باشد. اما فراتر از مسائل فرمی باید دید این نوع مهندسی انتقال پیام چند وجهی برای چند نوع مخاطب -بعضا متضاد- تا چه حد می تواند اثرگذار و جذب کننده باشد.
