نشریه خط

هیچ چیز در عکس اتفاقی نیست حتی عکس‌های یادگاری پیوسته دارای نشانه ها و معانی ضمنی هستند که با گذشت سال‌ها آشکارتر می‌شوند. در میان همه عکس‌هایی که پروین قدسی به مناسبت بازگشت باشکوه و البته خاص شهدای غواص در فضای وب و رسانه منتشر کرده‌است نظرم به دو عکس بیشتر جلب شد. آن دو عکس دسته جمعی که تعداد زیادی از این شهدا در آن حضور دارند. حضوری باشکوه و متحد. چه غرابت عجیبی بین این عکس و آمدن شهدای غواص وجود دارد. عکس‌ها همیشه حامل نشانه‌هایی هستند که پیامی را آشکار می‌کنند. همه کنار هم ایستاده‌اند و آنقدر جفت که احساس می‌کنیم همه دست به کمر یا شانه‌های هم گذاشته‌اند، آن چنان که در عکس‌های یادگاری دسته‌جمعی معمول است. اگر با کمی دقت به عکس‌ها نگاه کنیم می‌بینیم که غواصان دست‌بسته جلوی دوربین پروین قدسی نشسته‌اند حتی اگر به ردیف‌های پشت سرشان دقت کنیم حالت دست‌ها نزدیک به‌هم است . در تمام فضای عکس غیر از رنگ‌های خنثی حاکم بر تصویر تنها یک رنگ بسیار خودنمایی می‌کند و سریع چشم بیننده را به‌سمت خود درست در مرکز کادر عکس جلب می‌کند و آن رنگ سرخ دستکش‌های شهید غواص است. رنگی که نماد شهادت است چه عجیب بر دستان بسته شهید نشسته است. و این را نباید یک اتفاق دانست، نشانه‌ای که در عکس دیگری دوباره تکرار می‌شود، دستان بسته‌ی سرخ.
بهزاد پروین قدسی اگرچه در آن سال‌ها عکاس حرفه‌ای نبود و به عنوان رزمنده در جبهه خدمت می‌کرد و تنها از روی علاقه به عکاسی از جنگ پرداخته است اما هوشمندی‌اش در گرفتن عکس قابل تامل است آن زمان که گرفتن عکس از غواصان ممنوع است او با پیداکردن راه چاره که ویژگی عکاسان مستندنگاردر بحران است عکس‌هایی را گرفته‌است.آن هم  نه چند عکس بلکه آرشیو غنی از تصاویر مربوط به غواصان را  در اختیار دارد. آرشیوی از عکس های تکی و دسته جمعی از تمام شهدای غواص عملیات کربلای چهار که مزین به دست خطی باارزش از توصیه‌ها و وصیت‌های این شهداست. شاید خواندن خاطرات این عکاس خالی از لطف نباشد.
برای آشنایی بیشتر با این عکاس و نحوه عکاسی‌اش از شهدای غواص به اینجا مراجعه کنید.