نشریه خط

پرداختن به چالش ها و مشکلاتی که جامعه درگیر آن است یکی از کارکردهای اصلی سینمای مستند از ابتدا تا به امروز بوده است. در این گونه از فیلم های مستند، فیلمساز اغلب با نمایش بخش هایی از جامعه که تاثیرات بیشتری از آن مشکل و بحران پیش آمده پذیرفته اند سعی می کند در نقش یک هشدار دهنده، تا حد امکان فضای افکار عمومی را به سوی حل آن مشکل معطوف نمایند. در این بین مستندهایی که می توانند گام را فراتر نهاده و راه حل هایی را نیز نشان دهند ارزشمندتر خواهند بود.
مستند نسخه ایرانی محصول موسسه سفیرفیلم یکی از این نوع مستندهای اجتماعی است که به بحران دارو در کشور پرداخته است. بحرانی که از سال ۱۳۹۱ و در پی تحریم های همه جانبه آمریکا بوجود آمد و تا اوایل پاییز سال ۹۳ ادامه داشت. ماجرای ابتلای پسربچه ای به نام «مجتبی» به سرطان ریه و نیاز حیاتی او به داروهای خاص در اوج بحران دارویی کشور، خط اصلی روایت فیلم را تشکیل می دهد. با وجود جوان بودن تیم تولید کننده، روایت فیلم  به ورطه احساس زدگی و نقد غیر منصفانه نیافتاده است و بر خلاف بسیاری از مستندهای اجتماعی این سال ها، فیلمساز سعی کرده است نقاط مثبت و منفی مدیریت این بحران را با هم ببیند و فارغ از جهت گیری های سیاسی مربوط به دولت های درگیر این مسئله راه کارهای مدیریتی آنها را به نقد بگذارد
برای این منظور فیلمساز مدل روایت موازی که مدلی تثبیت شده در مستندسازی است را به کار می برد. او در کنار روایت مراحل درمان مجتبی، داستان تحریم ها و فراز و فرودهای آن را نیز در قالب تصاویر آرشیوی، مصاحبه و دوربین مخفی روایت می کند. در این بین سهم اصلی تصاویر فیلم را تصاویر آرشیوی تشکیل می دهند چراکه فیلمساز به دنبال روایت اتفاقاتی بوده است که در گذشته رخ داده. از این منظر فیلم نوآوری خاصی در نمایش این تصاویر ندارد و از شیوه های استاندارد و تجربه شده استفاده کرده است.